Σε διαβούλευση το Σχέδιο Νόμου για τα 8 Πανεπιστημιακά Τμήματα στην Εύβοια (Ψαχνά) και την Τεχνόπολη του Ευρίπου (Χαλκίδα)

ΕΔΩ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ

ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ

Τέθηκε σε διαβούλευση το Νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας με το οποίο το ΤΕΙ Χαλκίδας εντάσσεται στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και ουσιαστικά απορροφάται στα νέα Τμήματα που ιδρύονται. Επίσης ιδρύεται Σχολή Αγροτικής Ανάπτυξης, Διατροφής και Αειφορίας με έδρα τα Ψαχνά.

Στην περιοχή της Χαλκίδας ιδρύεται η Τεχνόπολη του Ευρίπου.

Συγκεκριμένα το άρθρο 9 του Σχεδίου Νόμου ορίζει ότι:

γ)Τμήμα Αεροδιαστημικής Επιστήμης και Τεχνολογίας με έδρα την κωμόπολη των Ψαχνών, το οποίο εντάσσεται στη Σχολή Θετικών Επιστημών,

δ)Τμήμα  Διαχείρισης Λιμένων και Ναυτιλίας, με έδρα την κωμόπολη των Ψαχνών, το οποίο εντάσσεται στη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών,

ε)Τμήμα Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου, με έδρα την κωμόπολη των Ψαχνών, το οποίο εντάσσεται στη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών,

στ) Τμήμα Αγροτικής Ανάπτυξης, Αγροδιατροφής και Διαχείρισης Φυσικών Πόρων, με έδρα την κωμόπολη των Ψαχνών, το οποίο εντάσσεται στη Σχολή Αγροτικής Ανάπτυξης, Διατροφής και Αειφορίας,

ζ) Τεχνολογιών Ψηφιακής Βιομηχανίας, με έδρα την κωμόπολη των Ψαχνών, το οποίο εντάσσεται στη Σχολή Αγροτικής Ανάπτυξης, Διατροφής και Αειφορίας,

η) Διατροφής και Διαιτολογίας με έδρα την κωμόπολη των Ψαχνών, το οποίο εντάσσεται στη Σχολή Αγροτικής Ανάπτυξης, Διατροφής και Αειφορίας,

θ) Τμήμα Τουριστικών Σπουδών και Εναλλακτικού Τουρισμού, με έδρα την κωμόπολη των Ψαχνών, το οποίο εντάσσεται στη Σχολή Αγροτικής Ανάπτυξης, Διατροφής και Αειφορίας,

ι) Γενικό Τμήμα , με έδρα την κωμόπολη των Ψαχνών. Το Τμήμα αυτό δεν θα δίνει πτυχίο αλλά θα έχει μόνο μεταπτυχιακά.

Η εκπαιδευτική λειτουργία των Τμημάτων και η εισαγωγή των πρώτων φοιτητών, αρχίζει από την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους 2019-2020, εκτός από τα Τμήματα Διατροφής και Τουριστικών Σπουδών που θα λειτουργήσουν από την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους 2020-2021.

Η ανοικτή πρόκληση για μία νέα πλουραλιστική Αριστερά

Σοσιαλδημοκρατία η επόμενη ημέρα

Αναδημοσίευση από: Τα Νέα, 26 Σεπτεμβρίου 2018

Γιώργος Χ Σωτηρέλης

Το ερώτημα που έθεσε η εφημερίδα που μας φιλοξενεί ήταν ένα από αυτά που με απασχόλησαν ιδιαίτερα στο πρόσφατο βιβλίο μου «Ποια Αριστερά;» (εκδόσεις Πόλις, 2017). Το συμπέρασμά μου, έπειτα από έντονο και αναστοχαστικό προβληματισμό, είναι ότι για τον ευρωπαϊκό χώρο το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας δεν μπορεί να ιδωθεί μεμονωμένα. Περνάει μέσα από τη συνολικότερη αναδιάταξη του προοδευτικού χώρου, που θα αποβλέπει στη σταδιακή οικοδόμηση μιας Νέας  – πλουραλιστικής, δημοκρατικής και ρηξικέλευθης – Αριστεράς, η οποία μάλιστα πρέπει να οργανωθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, προκειμένου να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών και να αντιμετωπίσει πειστικά την επαπειλούμενη ολιγαρχία των αγορών. Ειδικότερα:

Α. Σε μια τέτοια Αριστερά, ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας θα έχει ευλόγως πρωταγωνιστικό ρόλο, όχι μόνον διότι σφράγισε τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, συνδέοντας άρρηκτα δύο μεγάλα ιστορικά ρεύματα (δημοκρατικό και σοσιαλιστικό), αλλά και διότι πραγμάτωσε, μέσω του κοινωνικού κράτους,  την πλέον προωθημένη εκδοχή της Δημοκρατίας.

Απαραίτητα, όμως, είναι και δύο άλλα ιστορικά ρεύματα της Αριστεράς, ο ευρωκομμουνισμός και η πολιτική οικολογία, διότι συνέβαλαν σημαντικά στην απελευθέρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων από τον δογματισμό, εμπλουτίζοντας με ιδεολογικές επεξεργασίες, πολιτικές πρωτοβουλίες και κινηματική δράση τη θεωρία και την πράξη του προοδευτικού χώρου.

Οι εκλογές με την αναλογική στις Περιφέρειες. Το «παιχνίδι» αλλάζει.

 Του Δημήτρη Ι. Κατσούλη

Οι στίχοι του παραδοσιακού κρητικού τραγουδιού:  «Ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα, σαν είναι ο τράγος δυνατός δεν τονε στένει η μάντρα.. », παρά το πολιτισμικά ξεπερασμένο ανδροκεντρικό του περιεχόμενο, πάει πάντως γάντι με τον ρόλο που πρέπει να διαδραματίζουν οι αιρετοί (γυναίκες και άνδρες) στη διεκδίκηση και την κατάκτηση του ισχυρού ρόλου που πρέπει να έχει η Αυτοδιοίκηση σε ένα πολιτικοδιοικητικό σύστημα που τουλάχιστον οφείλει να προσεγγίσει το ευρωπαϊκό αυτοδιοικητικό κεκτημένο. Εάν παραμείνεις στα όρια της «μάντρας» που το κεντρικό κράτος – στα χρόνια των μνημονίων με μεγαλύτερη ευκολία- έχει περιχαρακώσει, εν προκειμένω, τις Περιφέρειες, αποδέχεσαι έναν θεσμικό ρόλο κατώτερο της συνταγματικής αποστολής του θεσμού αλλά και του ρόλου που του επιφυλάσσει η Ευρώπη των Περιφερειών.

Ήταν ίσως υπερβολικός ο χαρακτηρισμός που απέδωσε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2010 αποκαλώντας τους αιρετούς Περιφερειάρχες «Μικρούς Πρωθυπουργούς», συμβόλιζε όμως  την προοπτική της Περιφέρειας σε ένα νέο πολιτικοδιοικητικό σύστημα τολμηρής αποκέντρωσης της εξουσίας και πολυεπίπεδης δημοκρατικής διακυβέρνησης,  πλην όμως στην πράξη τα πράγματα πήραν άλλο δρόμο. Το ίδιο το κομματικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένου και του κόμματος του οποίου ηγείτο ο τότε Πρωθυπουργός, κατά κανόνα απέφυγε να προωθήσει ισχυρούς πολιτικούς παράγοντες στην θέση των Περιφερειαρχών, προτίμησε στελέχη μεσαίου νομαρχιακού επιπέδου ή στελέχη που ήθελε να διώξει από την κεντρική πολιτική σκηνή και τα οποία με τη σειρά τους και κατά κανόνα αρκέστηκαν στην ανάδειξη κυρίως αυτοδιοικητικών νομαρχιακού επιπέδου και «κυβέρνησαν» τις Περιφέρειες ως συνένωση νομαρχιών και όχι ως νέο επίπεδο αποκεντρωμένης εξουσίας με έμφαση στην περιφερειακή ανάπτυξη. Καναδυό εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.  Έτσι η πρώτη θητεία 2011-2014 ήταν μεταβατική και νομαρχικοκεντρική. Η τρέχουσα θητεία έχει άλλα χαρακτηριστικά- στα οποία θα επανέλθουμε σε άλλο κείμενο- σημαδεμένη από την επιδείνωση της κρίσης η οποία άλλωστε παραμένει ακμάζουσα ιδίως ως πολιτική κρίση. Ο ρόλος της Περιφέρειας μάλλον υποβαθμίστηκε και περιορίστηκε σε διαχείριση των πόρων κυρίως του ΕΣΠΑ με όρους κλασσικού πελατειασμού και διαιώνισης σχέσεων θεσμικής εξάρτησης σε βάρος των Δήμων κυρίως, λειτουργίες των οποίων οικειοποιήθηκαν. Σε καμία πάντως περίπτωση δεν κινήθηκαν οι Περιφέρειες, συγκρουόμενες με την εκάστοτε Κυβέρνηση και τις αποκεντρωμένες δομές της, προς την κατάκτηση δυναμικότερου ρόλου στο πολιτικοδιοικητικό σύστημα.

Περί του πολιτικού ο λόγος.

Γράφει ο Δημήτρης Ι. Κατσούλης

Επί μακρόν, σχεδόν όσο διαρκεί η τρέχουσα θητεία, η διατύπωση πολιτικού λόγου για τα ζητήματα της Στερεάς Ελλάδας και της Εύβοιας ήταν μόνο υπόθεση του επισήμου Γραφείου Τύπου της Περιφέρειας. Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές θα εκφέρεται προφανώς πολιτικός λόγος και από διαφορετικές πλευρές, όπως άλλωστε είναι αναμενόμενο και όπως ήδη άρχισαν να φιλοξενούνται σε Αθηναϊκά Μέσα ανάλογα δημοσιεύματα.

Από τα πρώτα δείγματα, φαίνεται πως στην Στερεά Ελλάδα διαμορφώθηκε πλέον Σχολή εκφοράς περιφερειακού πολιτικού λόγου με γενικόλογες και αόριστες πλην όμως καλογραμμένες περιγραφές προθέσεων που συνήθως ακούγονται ευχάριστα και ενίοτε ενθουσιάζουν τους πολίτες, δίκην πολιτικού life style επικουρούμενου και από την γενικευμένη απαξίωση προς την πολιτική αλλά και από την  απόσταση της Περιφέρειας από το προσκήνιο της καθημερινότητας. Εξάλλου τα ίδια και απαράλλακτα έχουμε διαβάσει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας άλλος ουσιαστικός και σαφής πολιτικός προγραμματικός λόγος.

Η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας είναι ένας κοινωνικοοικονομικός, διοικητικός και αναπτυξιακός χώρος ο οποίος πέρα από το περίβλημα και τα γενικά χαρακτηριστικά έχει προτεραιότητες, ανισότητες, καθυστερήσεις και λανθασμένες ή ακόμη και ανύπαρκτες πολιτικές στους βασικούς τομείς της Ανάπτυξης και της Διοίκησης. Πρωτίστως χαρακτηρίζεται από την αδύναμη περιφερειακή συνοχή ή οποία τριάντα ένα χρόνια από την δημιουργία της Περιφέρειας και οκτώ χρόνια από την συγκρότησή της ως Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης κατατρώγεται από εσωτερικούς ανταγωνισμούς που καλλιεργεί ένα παγιωμένο σύστημα πολιτικής επιρροής και διαχείρισης συμφερόντων  στο κέντρο της Περιφέρειας. Αυτό συμβαίνει ενώ όλα κρύβονται κάτω από το χαλί μίας "ωραίας" επικοινωνιακής πολιτικής ατμόσφαιρας, καθώς "δεν επιτρέπονται" αξιολογήσεις γιαυτήν. Την ίδια στιγμή η Περιφέρεια δεν μπορεί και δεν θα μπορέσει να "απογειώσει" τα πλεονεκτήματά της εάν δεν στεριώσει και ενισχύσει την περιφερειακή συνοχή της οποίας βασική προϋπόθεση είναι η εξάλειψη των ενδοπεριφερειακών ανισοτήτων και κυρίως της άνισης ένταξης όλων των περιφερειακών ενοτήτων σε ένα αυτόνομο και δημοκρατικά νομιμοποιημένο κέντρο περιφερειακής διακυβέρνησης.