Κάποιες σκέψεις με αφορμή το ζήτημα του Οικοπέδου ΔΑΡΙΓΚ
Επί μακρόν το
πολιτικό προσωπικό της πόλης και του νομού, οι συλλογικοί φορείς της Χαλκίδας
είχαν διαμορφώσει μία ενιαία αφήγηση για την σημασία του ακινήτου του ΔΑΡΙΓΚ
και τη διαχείριση της μεταβίβασής του στην κυριότητα του Δήμου. Στο επίκεντρο
αυτής της αφήγησης ήταν η προβολή της συμβολής του στην αναβάθμιση της πόλης με
την απόδοση χρήσεων αντίστοιχων όπως πολιτιστικές, κοινόχρηστες και
κοινωφελείς. Παράλληλα όμως, μετά την ακύρωση της Πράξης 2945/402/14-7-1997 (ΦΕΚ Δ΄639/23-7-1997) του Νομάρχη
Ευβοίας, με την οποία η χρήση είχε καθοριστεί ως πολιτιστική και την επαναφορά
της βιομηχανικής χρήσης (Απόφαση
36219/5204/22-8-2011 της Γ.Γ.Αποκεντρωμένης Διοίκησης) ως τακτικό
διακύβευμα αναδείχθηκε η υπεράσπιση της βιομηχανικής χρήσης!!! Έτσι οι Αρχές
και οι φορείς της πόλης μπήκαν σε μία παράδοξη διελκυστίνδα να θέλουν και να
σχεδιάζουν άλλες χρήσεις ενώ υπερασπίζονται την διατήρηση εκ διαμέτρου
αντίθετης. Ο λόγος ήταν η αποτροπή της εξαγοράς του ακινήτου από ιδιώτη και η
αγορά από τον Δήμο όταν η τιμή του θα κατέβαινε σε εφικτά επίπεδα. Λογική
εύλογη για την πιάτσα της κτηματαγοράς, λογική αντιφατική για τους δημόσιους
και κοινωνικούς φορείς. Είχαν ξεχάσει
ότι και η ίδια η αγορά παίζει καλύτερα με τους δικούς της νόμους. Όσο εκείνοι
που είχαν υπό τον έλεγχο το ακίνητο περίμεναν την κατάλληλη στιγμή, οι φορείς
της πόλης νόμιζαν ότι κοιμούνται και κοιμίζονται με την επιμονή στην
βιομηχανική χρήση. Ήρθε η στιγμή που η εκκαθαρίστρια τράπεζα έκανε αυτό που
μπορούσε να είχε κάνει και έναν χρόνο πριν ή θα μπορούσε επίσης να κάνει και
έναν χρόνο μετά. Με άλλα λόγια οι φορείς της πόλης πιάστηκαν στον ύπνο νομίζοντας
ότι έτσι υπερασπίζουν το δημόσιο και συλλογικό συμφέρον.