Γιώργος Σιακαντάρης: Μεταπολιτική - Το σημερινό όνομα του παλαιού νεοφιλελευθερισμού

Αναδημοσίευση από i-eidiseis.gr  31.10.2023

Η δυτική αντιπροσωπευτική Δημοκρατία δεν απειλείται πλέον από συνταγματάρχες, πραξικοπήματα και τανκς. Απειλείται από φαινόμενα που γεννιόνται από την απογοήτευση των πολιτών από την πολιτική και τους πολιτικούς.

Ο όρος μεταπολιτική ακούστηκε πολλές φορές και άλλες τόσες αμφισβητήθηκε από πολλούς με αφορμή την εκλογή του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ κ. Κασσελάκη. Πολλοί τον αρνούνται εντελώς. Εξαρτάται όμως από το τι περιεχόμενο δίδεται στον όρο. Αν με τον όρο εννοείται το τέλος της πολιτικής, αυτή όντως δεν υπάρχει. Αν όμως αυτή εννοείται ως συνέχεια του προβληματισμού που αναπτύχθηκες στις αρχές του 21ου αιώνα για τη μεταδημοκρατία, υπάρχει και με το παραπάνω. Η δυτική αντιπροσωπευτική Δημοκρατία δεν απειλείται πλέον από συνταγματάρχες, πραξικοπήματα και τανκς. Απειλείται από φαινόμενα που γεννιόνται από την απογοήτευση των πολιτών από την πολιτική και τους πολιτικούς. Κατάσταση που ξεκινά από τη δεκαετία του 1990, ίσως και λίγο νωρίτερα, και κορυφώνεται σήμερα που οι πολίτες πιστεύουν πως τα πολιτικά προβλήματα λύνονται καλύτερα από μη πολιτικούς.

Αλλαγή Παραδείγματος στην Πολιτική: Η απάντηση στην αποχή

Γράφει ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ από το Κιλκίς Στέφανος Παραστατίδης

Η κατάρριψη του «ρεκόρ αποχής» στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές επιβάλλεται να αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού. Γιατί οι πολίτες δεν είναι αδιάφοροι για την πολιτική. Συζητούν για πολιτική στις παρέες τους, για τα προβλήματα που τους απασχολούν, για τις προσδοκίες τους που ματαιώνονται. Αλλά δεν ψηφίζουν.

Αν δούμε την εξέλιξη της συμμετοχής στις εκλογές διαπιστώνουμε ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με σημαντικά εθνικά διακυβεύματα και ισχυρά κοινωνικά αιτήματα. Η συμμετοχή ήταν υψηλή όταν οι Έλληνες πίστευαν ότι έχουν την δύναμη με την ψήφο τους να αλλάξουν κάτι. Αυτή είναι και η κινητήριος δύναμη για να πάει κανείς στην κάλπη. Αυτό είναι που λείπει σήμερα, η αίσθηση ότι με την ψήφο σου μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου προς το καλύτερο. Το πολιτικό περιβάλλον δημιουργεί στους πολίτες μια διαρκώς αυξανόμενη αίσθηση ότι «δεν έχει νόημα να ψηφίσω αφού τελικά δεν θα αλλάξει τίποτα».

Για αυτό επείγει να κάνουμε τολμηρά βήματα για να μην μεγαλώσει κι άλλο η απόσταση που αισθάνεται ο πολίτης από την πολιτική και τους εκπροσώπους της. Απόσταση που συνεπάγεται σοβαρά πια προβλήματα νομιμοποίησης της κοινωνικής εκπροσώπησης και της πολιτικής αντιπροσώπευσης.

Περιφέρειες, Δημοκρατικός Προγραμματισμός και Ισχυρές δημοκρατικές Ηγεσίες.

 Του Δημήτρη Ι. Κατσούλη

Οι Περιφέρειες συμπληρώνουν δέκα τρία χρόνια λειτουργίας και η θέση τους διαρκώς περιθωριοποιείται και μετατρέπεται σε υποχείριο της Κεντρικής Κυβέρνησης. Άλλωστε ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρόσφατα  διακήρυξε ότι «είναι σημαντικό να έχουμε περιφερειάρχες που ενστερνίζονται το όραμα μας για τον τόπο». Η πρωθυπουργική ρήση είναι ασφαλώς έκφραση της αλαζονείας του μονοπολικού πολιτικού καθεστώτος, όπως διαμορφώθηκε μετά τις  πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, αλλά αντιστρατεύεται επίσης το ευρωπαϊκό κεκτημένο της αυτοδιοίκησης που επιτάσσει την συνέργεια του κεντρικού κράτους, των πόλεων και Περιφερειών  με όρους επικουρικότητας και συνεργασίας και όχι την ιδεολογικοπολιτική υποταγή των ηγεσιών των Περιφερειών και των Δήμων στο κυβερνητικό κόμμα, είτε αυτό επιτυγχάνεται με την κατασκευή του εκλογικού συστήματος των αυτοδιοικητικών εκλογών είτε με την χειραγώγηση διαμέσου της απειλής μη πρόσβασης στους πόρους που διανέμει το κεντρικό κράτος.

Χθες έθεσε με άρθρο του το μείζον διακύβευμα των Περιφερειακών Εκλογών ο Υποψήφιος Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Λουκάς Αποστολίδης (http://tetradioaftodioikisis.blogspot.com/2023/08/blog-post.html ). Η επανάκτηση της εγκαταλειμμένης  αρχής διακυβέρνησης του Δημοκρατικού Προγραμματισμού ως βασικής αρχής της πολυεπίπεδης δημοκρατικής διακυβέρνησης συνιστά την προϋπόθεση για να αποκτήσουν οι θεσμοί της Αυτοδιοίκησης και εν προκειμένω οι Περιφέρειες την θέση που πρέπει να έχουν, κατά αντιστοιχία με το ευρωπαϊκό αυτοδιοικητικό κατεστημένο.

Πώς θα διαμορφωθεί και θα υλοποιηθεί το νέο παραγωγικό μοντέλο;

 του Γιάννη Καλογήρου*

Αναδημοσίευση: https://socialdemo.gr/           17/07/2023 

Μια από τις επείγουσες εκκρεμότητες που μας άφησε η 15ετία των πολλαπλών και ποικιλόμορφων κρίσεων (2008-2023) είναι η ανάγκη για τη διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού προτύπου για την ελληνική οικονομία. Στόχος του θα είναι να  διευκολύνει την ελληνική παραγωγή και τις ελληνικές επιχειρήσεις ώστε να σταθούν στον εντεινόμενο διεθνή ανταγωνισμό και να βελτιώσουν τη θέση τους στον γρήγορα μεταβαλλόμενο διεθνή καταμερισμό εργασίας σε μια εποχή «πολυκρίσεων».

Εξάλλου, η επιτακτική ανάγκη του μετασχηματισμού του παραγωγικού και επιχειρηματικού συστήματος είναι μια απάντηση στον μακροχρόνιο κίνδυνο που ελλοχεύει για τη χώρα μας στο παραγωγικό επίπεδο, το οποίο συνήθως είναι η αναπαραγωγή του υφιστάμενου παραγωγικού και επιχειρηματικού ιστού στο πλαίσιο μιας ανάκαμψης παραδοσιακού τύπου, με τη διατήρηση όμως όλων των χρόνιων ελαττωμάτων της επιχειρηματικής, οικονομικής και κοινωνικής πρακτικής.

Αν και η αναγκαιότητά του νέου παραγωγικού μοντέλου πολυαναφέρεται στο  δημόσιο διάλογο εδώ και κοντά δύο δεκαετίες και η αναζήτησή του έχει απασχολήσει ερευνητές, μελετητικούς φορείς, διαμορφωτές της κοινής γνώμης και  παραγωγικούς φορείς, δεν υπάρχει μια καθαρή εικόνα για το ποιο πρέπει και μπορεί να είναι το περιεχόμενό του, η στόχευσή του και πιο συγκεκριμένα με ποιες δημόσιες παρεμβάσεις, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και επιχειρηματικές πρακτικές, αλλά και με την κινητοποίηση ποιων κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων, μπορεί να υλοποιηθεί.

Τι επιτελικό κράτος χρειαζόμαστε;

του Θεόδωρου Καρούνου

Αναδημοσίευση: https://socialdemo.gr/          14/07/2023

Η συζήτηση για το επιτελικό κράτος δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη καθώς προσκρούει με την πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά πολίτες και επιχειρήσεις όταν αλληλεπιδρούν με τη δημόσια διοίκηση, που παραμένει αναποτελεσματική λόγω γραφειοκρατίας και πολυνομίας. Πρόοδος έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια κυρίως στις περιπτώσεις εκείνες όπου παρέχονται πλήρως ψηφιοποιημένες υπηρεσίες μέσω του gov.gr και δεν απαιτείται προσωπική επίσκεψη σε δημόσια υπηρεσία.

Για να έχουμε ένα επιτελικό κράτος απαιτείται κάτι πολύ περισσότερο από τους μπλε φακέλους που μοιράζονται στο 1ο υπουργικό συμβούλιο και περιέχουν τους στόχους του κάθε υπουργείου. Το “Επιτελικό Κράτος”, που εισήχθη από την προηγούμενη κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, ήταν ένα υπερσυγκεντρωτικό σύστημα διοίκησης της κυβέρνησης από το γραφείο του Πρωθυπουργού, το οποίο ωστόσο δεν ήταν σε θέση να διαχειρίζεται αποτελεσματικά το κυβερνητικό έργο.

ΟΙ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΈΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ

 

του Θεόδωρου Ν. Τσέκου*

Αναδημοσίευση από : https://socialdemo.gr/          12/07/2023

Η «ΑΠΡΌΣΜΕΝΗ» ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΗΓΗΜΑ»

Η Νέα Δημοκρατία παρά τις διαχειριστικές και πολιτικές αδυναμίες της πρώτης τετραετίας, που θα ήταν αναμενόμενο να στοιχίσουν εκλογικά σε οποιοδήποτε κυβερνητικό κόμμα (ποσοστό θανάτων από την πανδημία και γενικότερα προβλήματα στο σύστημα υγείας, διαχείριση πυρκαγιών στην Εύβοια και την Αττική, τραγωδία Τεμπών, πληθωρισμός τροφίμων που πλήττει τα λαϊκά στρώματα, κρίση στέγης, επιδείνωση ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, αύξηση δημοσίου χρέους [υπερέβη τα 400 δις παρά την πρόσφατη ποσοστιαία πτωτική τάση του λόγω κυρίως του πληθωρισμού], σκάνδαλο παρακολουθήσεων, πελατειακά φαινόμενα, χαριστικές απευθείας αναθέσεις και επιδοτήσεις, αποτυχίες των πολιτικών για τα ΑΕΙ κλπ), κέρδισε άνετα τις εκλογές χάρη στο συνολικό αφήγημα που διαμόρφωσε: αυτό της κανονικότητας, της ομαλοποίησης και της αισιοδοξίας. Η προοπτική και το αισιόδοξο αφήγημα μέτρησαν πολύ περισσότερο ακόμη και από προφανείς κυβερνητικές αδυναμίες και αποτυχίες.

Η αναγκαιότητα της κοινωνικής οικονομίας και της επάρκειας εξειδικευμένου προσωπικού στην πράσινη – ψηφιακή μετάβαση της Ελλάδας

Του Γιώργου Αρβανητίδη 

Αναδημοσίευση: https://republic.gr/futureofwork/el/ 5 Ιανουαρίου, 2023

Η εποχή των πολυκρίσεων

Ζούμε σε μια μεταβατική εποχή όπου τέσσερις επάλληλες κρίσεις (οικονομική, κλιματική, υγειονομική και ενεργειακή) διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα στην οικονομική και κοινωνική δομή σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία. Κάθε σχεδιασμός για το αύριο γίνεται πλέον με άλλα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα. Η συνειδητοποίηση της ανάγκης αυτών των αλλαγών είναι το στοίχημα της επόμενης ημέρας.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη διαφορετικής οργάνωσης οικονομίας και κοινωνίας, ώστε να δείξουν μεγαλύτερη ανθεκτικότητα σε επόμενες κρίσεις. Διαφορετική οργάνωση σε τοπικό αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο. Ειδικά στην Ελλάδα πρέπει επιτέλους σε αυτή την συγκυρία να «τρέξουμε» ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο. Να βάλουμε ως στόχο ένα παραγωγικό μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης που θα μετασχηματίσει την οικονομία σε μια κλιματικά ουδέτερη οικονομία μέχρι το 2050. Η κοινωνική οικονομία με συνεταιριστικά σχήματα, τα οποία βρίσκονται στον αντίποδα των ολιγοπωλίων και των πολυεθνικών και η επάρκεια προσωπικού που θα σηκώσει το βάρος της πράσινης – ψηφιακής μετάβασης της χώρας είναι δυο πολύ κρίσιμες παράμετροι για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Η αναγκαιότητα της κοινωνικής οικονομίας

Η κοινωνική οικονομία δρα και αναπτύσσεται σε όλους σχεδόν τους οικονομικούς τομείς, την υγεία και πρόνοια, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, την εκπαίδευση αλλά και την ενέργεια. Οι οντότητες της κοινωνικής οικονομίας δρουν μέσα από διάφορες νομικές μορφές, στην κάθε χώρα που δραστηριοποιούνται και μπορούν, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, να συνεισφέρουν στη δημιουργία θέσεων εργασίας, στη στήριξη ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και γενικά στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Και μπορεί μεν το θεσμικό όσο και το νομικό, οικονομικό και επιχειρηματικό πλαίσιο των κοινωνικών επιχειρήσεων στην Ε.Ε. να διαφέρει μεταξύ των κρατών μελών, αλλά είναι βέβαιο ότι παρά τις όποιες διαφορές, τα μοντέλα κοινωνικής επιχειρηματικότητας προσδίδουν αναπτυξιακή ώθηση σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.