Ανεμογεννήτριες σε Natura της Σκύρου

Μιλτιάδης Χατζηγιαννάκης

                                                     Συνταξιούχος ιατρός ΕΣΥ,  Δήμαρχος Σκύρου 2003 – 2014

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ τεύχος 2259 8/12/2022

Πέρασαν περίπου 17 χρόνια απ’ όταν ο ηγούμενος της Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους ανήγγειλε από άμβωνος την πρόθεσή της να εγκαταστήσει αιολικό πάρκο στο νησί δηλώνοντας ότι «αυτό θα γίνει γιατί είναι θέλημα θεού»! Η εγκατάσταση θα αποτελούνταν από 111 ανεμογεννήτριες ισχύος 3 MW έκαστη (333 MW συνολικά), θα τοποθετούνταν σε έκταση 36.150 στρεμμάτων που φέρεται ότι ανήκουν στη Μονή με βυζαντινά πατριαρχικά συγίλλια και 8 από τα 10 αιολικά πάρκα είναι σε περιοχή Natura 2000 και ζώνη ειδικής προστασίας.

Αναφέρω ότι η Μονή «φέρεται ως ιδιοκτήτρια» διότι έχουν γίνει τραγικά λάθη στο παρελθόν, κατά τις δικαστικές διενέξεις για το ιδιοκτησιακό μεταξύ Δημοσίου και μονής, αφού ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου είχε ασκήσει αίτηση ακύρωσης της απόφασης του Εφετείου λόγω ψευδομαρτυριών και αοριστολογιών από πλευράς μονής!

Υπάρχει δημοκρατική στρατηγική ανασυγκρότησης για την Βόρεια Εύβοια;

 

Του Δημήτρη Ι. Κατσούλη

Η Βόρεια Εύβοια, σχεδόν ένα χρόνο μετά την πρωτόγνωρη καταστροφή, παραμένει με ανοικτές τις πληγές της στο κοινωνικό, οικονομικό και περιβαλλοντικό πεδίο. Το σχέδιο ανασυγκρότησης εξαντλείται σε ημερίδες και επικοινωνιακές καμπάνιες την ίδια στιγμή που το Κράτος, αυτό το δήθεν επιτελικό αλλά αθεράπευτα συγκεντρωτικό, έκρυψε ευθύνες και υποχρεώσεις πίσω από τους χορηγούς μελετών που και όταν παραδοθούν τελικά δεν θα έχουν εξασφαλιστεί οι πόροι υλοποίησης των έργων και των δράσεων ή κάποιες α CCGπό αυτές θα είναι και αδιάφορες για την δοκιμαζόμενη τοπική κοινωνία.

Το μοντέλο της συγκεντρωτικής και ασυντόνιστης πολιτικής προστασίας έφερε την καταστροφή αλλά και το μοντέλο της ιδιωτικοποίησης των επιτελικών καθηκόντων αποκατάστασης αποδεικνύεται εξίσου αναποτελεσματικό αλλά -και αυτό έχει την μεγάλη αξία- απολύτως απονομιμοποιημένο στο συνταγματικό και θεσμικό πεδίο, δηλαδή στο πεδίο της δημοκρατικής νομιμοποίησης των κρατικών και δημοσίων πολιτικών.

 

''Ο δρόμος που δεν πήραμε''

 

Του Χάρη Δούκα.

Καθώς η ενεργειακή κρίση βαθαίνει, επανέρχεται στο προσκήνιο το άρθρο ορόσημο του Amory Lovins «The road not taken» του 1976. Σε αυτό περιγράφονταν δύο εναλλακτικές ενεργειακές διαδρομές. Το "σκληρό μονοπάτι" βασίζεται στην επικρατούσα πολιτική, με την επέκταση των μεγάλων σταθμών ορυκτών καυσίμων για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Tο "ήπιο μονοπάτι" συνδυάζει την άμεση και ξεκάθαρη δέσμευση για αποδοτική χρήση της ενέργειας με την ταχεία ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών και τη μεγάλη διείσδυση τους σε επίπεδο τελικής χρήσης για την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα. Το πρώτο έχει ένα σκληρά τεχνολογικό χαρακτήρα και η συγκεντρωτική παραγωγή βασίζεται σε μεγάλες εταιρίες, ενώ το δεύτερο δίνει έμφαση στους απαραίτητους κοινωνικούς μετασχηματισμούς για να καταστήσει τα ενεργειακά συστήματα αποκεντρωμένα, ανθρωποκεντρικά και ανανεώσιμα.