Στη βάση τους, οι Συμμετοχικοί Προϋπολογισμοί
στρέφουν τις αποφάσεις για τον προϋπολογισμό στους πολίτες που δέχονται την
επίδρασή τους, δημιουργώντας δημόσια πεδία όπου οι πολίτες μπορούν να συζητούν
και να ιεραρχούν όλες τις προτεραιότητες της πόλης (σπάνιο) ή να επιλέγουν
κάποιες νέες επενδύσεις που επιδρούν σε ένα (μεγαλύτερο ή μικρότερο) ποσοστό
του δημοτικού προϋπολογισμού. Οι Συμμετοχικοί Προϋπολογισμοί, όμως, μπορούν να
έχουν μέλλον μόνο εάν προχωρήσουν πέρα από έναν ‘μινιμαλιστικό’ τυπικό ορισμό
και μπορέσουν να αντιμετωπίσουν μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες προκλήσεις,
λέει ο Giovani Allegretti.
Ο λεγόμενος ‘Συμμετοχικός Προϋπολογισμός’ (PB), που
αποτελεί αντικείμενο πειραμάτων σε περισσότερες από 80 πόλεις στην Ευρώπη (και
πρόσφατα στον Καναδά) είναι μια από τις πιθανές απαντήσεις στην αυξανόμενη
αίσθηση πολιτικής δυσαρέσκειας που έπληξε τις δυτικές δημοκρατίες από τις αρχές
της δεκαετίας του’90, και που στα συμπτώματά της συγκαταλέγονται οι ολιγάριθμες
προεκλογικές συγκεντρώσεις, οι πτωτικοί αριθμοί των κομματικών μελών και η
αυξανόμενη αποξένωση μεταξύ πολιτικών και πολιτών.
Την ώρα που η επικράτηση μιας νεοφιλελεύθερης
ιδεολογίας είχε ως αποτέλεσμα μια μεγαλύτερη έμφαση στην ιδιωτικοποίηση, την
κατάργηση των κανονισμών και τις δυνάμεις της αγοράς, ορισμένες τοπικές
κυβερνήσεις (θεωρώντας καθήκον τους να αποτελούν προνομιακό χώρο για
‘πειραματισμό’ σε νέα μονοπάτια) προσπάθησαν να ανταποκριθούν στα αιτήματα των
πολιτών, τις πιέσεις του ανταγωνισμού και την ανάγκη μιας γραφειοκρατικής
μεταρρύθμισης, αυξάνοντας τη συμμετοχή των πολιτών στη διακυβέρνηση.
Μια απόπειρα ορισμού
.png)
