Γιάννης Β. Θεοδώρου: Ο Αγωνιστής, ο Μέντορας, ο Δάσκαλος της Κοινωνικής Οικονομίας.

Δημήτρης Ι. Κατσουλης

Ομιλία στην εκδήλωση Μνήμης του διοργάνωσαν Συνεργαζόμενες ΚΟΙΝΣΕΠ και φίλοι του Γιάννη Θεοδώρου, στις 9.2.2025 στην Χαλκίδα.  

Γιάννης Θεοδώρου, του Βασιλείου και της Παναγιώτας από τον Κρεμαστό Εύβοιας. Γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1957 και έφυγε στις 19 Αυγούστου 2024.

Ο Γιάννης, ο καλός φίλος, ο ανιδιοτελής αγωνιστής του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ο μέντορας και δάσκαλος της Κοινωνικής Οικονομίας. Αισιόδοξος, δοτικός, χαμογελαστός, μετέδιδε το πάθος του για την κοινωνική δικαιοσύνη αλλά πρωτίστως ήταν ο αγωνιστής της ζωής. Μικρός το δέμας αλλά γίγαντας στην ψυχή.

Έφυγε νέος από τον Κρεμαστό, την εποχή που η Ελλάδα αγωνιούσε για την ξαστεριά της Δημοκρατίας και έχοντας στις αποσκευές του την πατρική αγωνιστική παρακαταθήκη μπήκε στον αγώνα της Νεολαίας, πρώτα στον Ρήγα και την Β Πανελλαδική και μετά στο ΠΑΣΟΚ. Νεολαίος στο επαρχιακό γραφείο της Χαλκίδας και αγωνιστής παρών σε όλα τα βήματα που κίνησαν τον τροχό της ιστορίας.

Ο Γιάννης ήταν ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που έγραψε την δική του ιστορία με ήθος, αγωνιστικότητα, καθαρή ιδεολογική τοποθέτηση αλλά και συγκατάβαση. Έχοντας μία ζωή σταθερή προσήλωση στον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό παρακολούθησε, παλαιότερα τον αείμνηστο Γεράσιμο Αρσένη,  και στην συνέχεια με συνέπεια τα βήματα του Γιώργου Παπανδρέου και τον τίμησε αναλαμβάνοντας υπεύθυνος της προεκλογικής του εκστρατείας το 2021 στην Εύβοια. Μετά εκείνο το αποτέλεσμα και έως τον θάνατό του έγινε παράδειγμα ενωτικής συμπεριφοράς, συγκατάβασης και πολιτικού ήθους.

Γιώργος Σωτηρέλης: Δεν είναι προοδευτικό το να αρνείται κανείς τον διαχωρισμό αριστερά-δεξιά

* Ο Γιώργος Σωτηρέλης είναι Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Πριν από το καλοκαίρι, μαζί με άλλους τρεις συναδέλφους, εκπροσωπώντας σε ένα βαθμό όλο το φάσμα του προοδευτικού χώρου, τονίσαμε την ανάγκη διαμόρφωσης ενός εναλλακτικού πόλου απέναντι στην Νέα Δημοκρατία με δύο βασικές προτεραιότητες ιεραρχημένες, πρώτον κοινό πρόγραμμα και δεύτερον κοινό υποψήφιο πρωθυπουργό.

Αυτή τη στιγμή δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στα κόμματα, διότι υπάρχουν διεργασίες οι οποίες είναι εξαιρετικά προβληματικές, ιδίως στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εν πάση περιπτώσει η Πρωτοβουλία έρχεται ουσιαστικά να καλύψει ένα κενό και να υπεισέλθει όχι μόνο στο αν αλλά και στο πώς μπορεί να φτάσουμε σε ένα τέτοιο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Και ξέρετε καλά ότι σε αυτό το χώρο δεν είναι μόνο η ουσία που μετράει, αλλά και η διαδικασία.

Εύχομαι λοιπόν και ελπίζω τα κόμματα όταν ξεμπερδέψουν με τα εσωτερικά τους και ελπίζουν να ξεμπερδέψουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ως προς την προοπτική που συζητούμε, να χρησιμοποιήσουν αυτή την πρωτοβουλία σαν πρότυπο, αλλά ταυτόχρονα και να αξιοποιήσουν τις όποιες επεξεργασίες σαν πρόπλασμα ενός ευρύτερου προοδευτικού προγράμματος για τη διαμόρφωση αυτού του εναλλακτικού πόλου.

Σε ό,τι αφορά την ουσία της συζήτησης δεν θα ασχοληθώ με θέματα ειδικότερα, θα μπορούσα πολλά να πω για τους την αλλαγή των θεσμών του κράτους, αλλά θα προσπαθήσω να οριοθετήσω αρνητικά το τι είναι προοδευτικό αυτή τη στιγμή στη χώρα και πώς μπορεί να οργανωθεί μια τέτοια συζήτηση έχοντας ένα αυστηρό πλαίσιο και συγκεκριμένες κόκκινες γραμμές.

Γιώργος Σιακαντάρης: Μεταπολιτική - Το σημερινό όνομα του παλαιού νεοφιλελευθερισμού

Αναδημοσίευση από i-eidiseis.gr  31.10.2023

Η δυτική αντιπροσωπευτική Δημοκρατία δεν απειλείται πλέον από συνταγματάρχες, πραξικοπήματα και τανκς. Απειλείται από φαινόμενα που γεννιόνται από την απογοήτευση των πολιτών από την πολιτική και τους πολιτικούς.

Ο όρος μεταπολιτική ακούστηκε πολλές φορές και άλλες τόσες αμφισβητήθηκε από πολλούς με αφορμή την εκλογή του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ κ. Κασσελάκη. Πολλοί τον αρνούνται εντελώς. Εξαρτάται όμως από το τι περιεχόμενο δίδεται στον όρο. Αν με τον όρο εννοείται το τέλος της πολιτικής, αυτή όντως δεν υπάρχει. Αν όμως αυτή εννοείται ως συνέχεια του προβληματισμού που αναπτύχθηκες στις αρχές του 21ου αιώνα για τη μεταδημοκρατία, υπάρχει και με το παραπάνω. Η δυτική αντιπροσωπευτική Δημοκρατία δεν απειλείται πλέον από συνταγματάρχες, πραξικοπήματα και τανκς. Απειλείται από φαινόμενα που γεννιόνται από την απογοήτευση των πολιτών από την πολιτική και τους πολιτικούς. Κατάσταση που ξεκινά από τη δεκαετία του 1990, ίσως και λίγο νωρίτερα, και κορυφώνεται σήμερα που οι πολίτες πιστεύουν πως τα πολιτικά προβλήματα λύνονται καλύτερα από μη πολιτικούς.

Αλλαγή Παραδείγματος στην Πολιτική: Η απάντηση στην αποχή

Γράφει ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ από το Κιλκίς Στέφανος Παραστατίδης

Η κατάρριψη του «ρεκόρ αποχής» στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές επιβάλλεται να αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού. Γιατί οι πολίτες δεν είναι αδιάφοροι για την πολιτική. Συζητούν για πολιτική στις παρέες τους, για τα προβλήματα που τους απασχολούν, για τις προσδοκίες τους που ματαιώνονται. Αλλά δεν ψηφίζουν.

Αν δούμε την εξέλιξη της συμμετοχής στις εκλογές διαπιστώνουμε ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με σημαντικά εθνικά διακυβεύματα και ισχυρά κοινωνικά αιτήματα. Η συμμετοχή ήταν υψηλή όταν οι Έλληνες πίστευαν ότι έχουν την δύναμη με την ψήφο τους να αλλάξουν κάτι. Αυτή είναι και η κινητήριος δύναμη για να πάει κανείς στην κάλπη. Αυτό είναι που λείπει σήμερα, η αίσθηση ότι με την ψήφο σου μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου προς το καλύτερο. Το πολιτικό περιβάλλον δημιουργεί στους πολίτες μια διαρκώς αυξανόμενη αίσθηση ότι «δεν έχει νόημα να ψηφίσω αφού τελικά δεν θα αλλάξει τίποτα».

Για αυτό επείγει να κάνουμε τολμηρά βήματα για να μην μεγαλώσει κι άλλο η απόσταση που αισθάνεται ο πολίτης από την πολιτική και τους εκπροσώπους της. Απόσταση που συνεπάγεται σοβαρά πια προβλήματα νομιμοποίησης της κοινωνικής εκπροσώπησης και της πολιτικής αντιπροσώπευσης.

Περιφέρειες, Δημοκρατικός Προγραμματισμός και Ισχυρές δημοκρατικές Ηγεσίες.

 Του Δημήτρη Ι. Κατσούλη

Οι Περιφέρειες συμπληρώνουν δέκα τρία χρόνια λειτουργίας και η θέση τους διαρκώς περιθωριοποιείται και μετατρέπεται σε υποχείριο της Κεντρικής Κυβέρνησης. Άλλωστε ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρόσφατα  διακήρυξε ότι «είναι σημαντικό να έχουμε περιφερειάρχες που ενστερνίζονται το όραμα μας για τον τόπο». Η πρωθυπουργική ρήση είναι ασφαλώς έκφραση της αλαζονείας του μονοπολικού πολιτικού καθεστώτος, όπως διαμορφώθηκε μετά τις  πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, αλλά αντιστρατεύεται επίσης το ευρωπαϊκό κεκτημένο της αυτοδιοίκησης που επιτάσσει την συνέργεια του κεντρικού κράτους, των πόλεων και Περιφερειών  με όρους επικουρικότητας και συνεργασίας και όχι την ιδεολογικοπολιτική υποταγή των ηγεσιών των Περιφερειών και των Δήμων στο κυβερνητικό κόμμα, είτε αυτό επιτυγχάνεται με την κατασκευή του εκλογικού συστήματος των αυτοδιοικητικών εκλογών είτε με την χειραγώγηση διαμέσου της απειλής μη πρόσβασης στους πόρους που διανέμει το κεντρικό κράτος.

Χθες έθεσε με άρθρο του το μείζον διακύβευμα των Περιφερειακών Εκλογών ο Υποψήφιος Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Λουκάς Αποστολίδης (http://tetradioaftodioikisis.blogspot.com/2023/08/blog-post.html ). Η επανάκτηση της εγκαταλειμμένης  αρχής διακυβέρνησης του Δημοκρατικού Προγραμματισμού ως βασικής αρχής της πολυεπίπεδης δημοκρατικής διακυβέρνησης συνιστά την προϋπόθεση για να αποκτήσουν οι θεσμοί της Αυτοδιοίκησης και εν προκειμένω οι Περιφέρειες την θέση που πρέπει να έχουν, κατά αντιστοιχία με το ευρωπαϊκό αυτοδιοικητικό κατεστημένο.

Πώς θα διαμορφωθεί και θα υλοποιηθεί το νέο παραγωγικό μοντέλο;

 του Γιάννη Καλογήρου*

Αναδημοσίευση: https://socialdemo.gr/           17/07/2023 

Μια από τις επείγουσες εκκρεμότητες που μας άφησε η 15ετία των πολλαπλών και ποικιλόμορφων κρίσεων (2008-2023) είναι η ανάγκη για τη διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού προτύπου για την ελληνική οικονομία. Στόχος του θα είναι να  διευκολύνει την ελληνική παραγωγή και τις ελληνικές επιχειρήσεις ώστε να σταθούν στον εντεινόμενο διεθνή ανταγωνισμό και να βελτιώσουν τη θέση τους στον γρήγορα μεταβαλλόμενο διεθνή καταμερισμό εργασίας σε μια εποχή «πολυκρίσεων».

Εξάλλου, η επιτακτική ανάγκη του μετασχηματισμού του παραγωγικού και επιχειρηματικού συστήματος είναι μια απάντηση στον μακροχρόνιο κίνδυνο που ελλοχεύει για τη χώρα μας στο παραγωγικό επίπεδο, το οποίο συνήθως είναι η αναπαραγωγή του υφιστάμενου παραγωγικού και επιχειρηματικού ιστού στο πλαίσιο μιας ανάκαμψης παραδοσιακού τύπου, με τη διατήρηση όμως όλων των χρόνιων ελαττωμάτων της επιχειρηματικής, οικονομικής και κοινωνικής πρακτικής.

Αν και η αναγκαιότητά του νέου παραγωγικού μοντέλου πολυαναφέρεται στο  δημόσιο διάλογο εδώ και κοντά δύο δεκαετίες και η αναζήτησή του έχει απασχολήσει ερευνητές, μελετητικούς φορείς, διαμορφωτές της κοινής γνώμης και  παραγωγικούς φορείς, δεν υπάρχει μια καθαρή εικόνα για το ποιο πρέπει και μπορεί να είναι το περιεχόμενό του, η στόχευσή του και πιο συγκεκριμένα με ποιες δημόσιες παρεμβάσεις, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και επιχειρηματικές πρακτικές, αλλά και με την κινητοποίηση ποιων κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων, μπορεί να υλοποιηθεί.

Τι επιτελικό κράτος χρειαζόμαστε;

του Θεόδωρου Καρούνου

Αναδημοσίευση: https://socialdemo.gr/          14/07/2023

Η συζήτηση για το επιτελικό κράτος δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη καθώς προσκρούει με την πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά πολίτες και επιχειρήσεις όταν αλληλεπιδρούν με τη δημόσια διοίκηση, που παραμένει αναποτελεσματική λόγω γραφειοκρατίας και πολυνομίας. Πρόοδος έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια κυρίως στις περιπτώσεις εκείνες όπου παρέχονται πλήρως ψηφιοποιημένες υπηρεσίες μέσω του gov.gr και δεν απαιτείται προσωπική επίσκεψη σε δημόσια υπηρεσία.

Για να έχουμε ένα επιτελικό κράτος απαιτείται κάτι πολύ περισσότερο από τους μπλε φακέλους που μοιράζονται στο 1ο υπουργικό συμβούλιο και περιέχουν τους στόχους του κάθε υπουργείου. Το “Επιτελικό Κράτος”, που εισήχθη από την προηγούμενη κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, ήταν ένα υπερσυγκεντρωτικό σύστημα διοίκησης της κυβέρνησης από το γραφείο του Πρωθυπουργού, το οποίο ωστόσο δεν ήταν σε θέση να διαχειρίζεται αποτελεσματικά το κυβερνητικό έργο.