NEGRΟPONTE POLITICO: 2019

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2019

Νέοι Επιχειρηματικοί Συνεταιρισμοί στην Ελλάδα

Μια έρευμα της διαΝΕΟσις

Αναδημοσίευση από: https://www.dianeosis.org

Του Πέτρου Ευθυνίου - Νοέμβριος 2017

Πρόλογος από το NEGROPONTE POLITICO

Η αναγκαιότητα ενός νέου παραγωγικού μοντέλου στην Ελλάδα προτάθηκε μόνο σε διακηρυκτικό και θεωρητικό επίπεδο. Αντίθετα τα χρόνια της κρίσης δεν έγιναν αφορμή για να αλλάξει στην πράξη. Όσον αφορά τον πρωτογενή τομέα η απαξίωση του συνεργατισμού και του συνεταιρίζεσθαι ταυτίστηκε με τα ψευδοδιλλήματα της κρίσης και δεν έγινε αφορμή για να αναθεωρηθούν και να τεθούν σε νέα βάση οι αρχές και οι αξίες αλλά πολύ περισσότερο οι δομές των ελληνικών συνεταιρισμών.

Σε αυτό το περιβάλλον η έρευνα της ΔιαΝΕΟσις είναι σχεδόν μοναδική ως προς το περιεχόμενο και κυρίως το συμπέρασμά της.

Το NEGROPONTE POLITICO την αναδημοσιεύει θέτοντάς σε διάλογο τους προβληματισμούς και τις κατευθύνσεις της. Πιστεύουμε εξάλλου ότι οι νέοι συνεταιρισμοί πρέπει όντως να είναι επιχειρηματικοί. Όχι με την έννοια που το καταλαβαίνει το επικείμενο νομοσχέδιο του οποίου οι βασικές επιλογές αρχίζουν να δημοσιοποιούνται, δηλαδή με την συμμετοχή των ιδιωτών επιχειρηματιών έως ποσοστό 35% στους συνεταιρσμούς, επιλογή που μάλλον έχει ως αφετηρία τα συμφέροντα των ιδιωτών επιχειρηματιών και χονδροεμπόρων και όχι των ίδιων των παραγωγών αλλά - χωρίς να θεωρούμε αρνητική μία μικρότερη πάντως συμμετοχή των ιδιωτών επενδυτών- εν προκειμένω οι Νέοι Επιχειρηματικοί Συνεταιρισμοί κατά την έννοια και την πρόταση της έρευνας που θέτουμε σε συζήτησητη, είναι κανονικοί Συνεταιρισμοί οι οποίοι οργανώνονται, λειτουργούν και επιχειρούν με όρους επιχειρηματικότητας και όχι γραφειοκρατικής κοινωνικής συσσωμάτωσης. Μπαίνουν στην αγορά, ανταγωνίζονται, προστατεύουν τα συμφέροντα των μελών τους, επιδιώκουν κέρδος και εισόδημα, εντέλει πραγματώνουν την υγιή κοινωνική επιχειρηματικότητα. Ως μία πρόταση γνήσιας κοινωνικής οικονομίας που θα συμβάλει στη ανόρθωση του πρωτογενή τομέα ενώνοντας τις δυνάμεις των μικρών παραγωγών εκλαμβάνουμε την έρευνα που παρουσιάζουμε.

Τι σημαίνει ενεργός πολίτης;

https://www.syntagmawatch.gr/ 12.5.2019

Τσέκος Ν. Θεόδωρος

Ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του όρισε ως πολιτεία κάθε οργανωμένη κοινωνία όπου η εξουσία ασκείται υπό των πολλών και προς το κοινό συμφέρον. Ακολουθώντας την σκέψη του, μπορούμε να αποδώσουμε την ιδιότητα του πολίτη όχι αδιάκριτα σε οποιοδήποτε μέλος μιας οργανωμένης κοινωνίας, αλλά μόνον στα μέλη εκείνα που μετέχουν ενεργά στην πολιτική, επηρεάζουν δηλαδή την άσκηση της εξουσίας.

Το ότι η αντίληψη αυτή του πολίτη ως ενεργού και μόνον ενεργού μέλους μιας οργανωμένης κοινωνίας κυριαρχεί στην κλασική ελληνική αρχαιότητα, επιβεβαιώνεται και στον Επιτάφιο του Περικλή. Εκφωνώντας στον Κεραμεικό της Αθήνας έναν επιτάφιο λόγο για τους νεκρούς των μαχών του πρώτου έτους του Πελοποννησιακού πολέμου (431 π.Χ.) και τον οποίο μας μετέφερε ο Θουκυδίδης, ο ηγέτης των Αθηναίων έδωσε μια συνοπτική περιγραφή του πώς αντιλαμβάνεται τον πολίτη η Αθηναϊκή κοινωνία.

Εμείς οι ίδιοι, είπε, φροντίζουμε τόσο τις ιδιωτικές μας υποθέσεις όσο και τα δημόσια πράγματα και το ένα δεν εμποδίζει το άλλο. Θεωρούμε δε, πως αυτός που δεν αναμειγνύεται στις δημόσιες υποθέσεις είναι όχι μόνον απράγμων, δηλαδή αδιάφορος, αλλά και αχρείος, δηλαδή κοινωνικά άχρηστος. Ο μη ενεργός πολίτης, λοιπόν, αυτός που δεν μετέχει στα δημόσια πράγματα και αποσύρεται στην προσωπική του σφαίρα , στον χώρο του ιδιωτικού, είναι βάρος για την κοινωνία στην οποία ανήκει. Το να «ιδιωτεύει» κάποιος στην Αρχαία Αθήνα, δεν είναι επιλογή, είναι ελάττωμα.

Ο όρος ιδιώτης, άλλωστε, στην κλασική Αρχαιότητα δεν σήμαινε αυτό που υποδηλώνει κυρίως ο όρος σήμερα, δηλαδή το πρόσωπο εκείνο που δεν ασκεί δημόσια λειτουργία. Σήμαινε αντίθετα, εκείνον που έχει περιορισμένες νοητικές ικανότητες τον α-νόητο. Ταυτίζονταν, δηλαδή, ο πολιτικά ανενεργός με τον κοινωνικά ανίκανο. Ακόμη και στην νεότερη γλώσσα και γραμματεία, σύμφωνα με το Λεξικό του Κριαρά, ο όρος χρησιμοποιείται, πέραν των άλλων, για να υποδηλώσει και έννοιες αρνητικές, αντίστοιχες με εκείνη του αρχαιοελληνικού ιδιώτη, όπως ο άξεστος, ο αγροίκος, ο αδαής, ο αγράμματος, ο απλοϊκός στον νου.

Η αποπολιτικοποίηση ως γνώρισμα της εποχής: Διαστάσεις

Η συμβολή της Επιτροπής Περιφερειών στην τοπική ανάπτυξη με πρωτοβουλία των τοπικών κοινοτήτων

COTER-VI/056

136η σύνοδος ολομέλειας, 7-9 Οκτωβρίου 2019

ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ

Η συμβολή της ΕτΠ στην ανανεωμένη εδαφική ατζέντα με ιδιαίτερη έμφαση στην τοπική ανάπτυξη με πρωτοβουλία των τοπικών κοινοτήτων

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΩΝ

- ζητεί η εδαφική ατζέντα μετά το 2020 να ενισχύσει την εδαφική διάσταση σε ένα ευρύτερο φάσμα τομέων πολιτικής και να ενθαρρύνει ενεργά περισσότερα εδαφικά οράματα/στρατηγικές από τη βάση προς την κορυφή, τα οποία θα πρέπει να είναι συνεκτικά με ένα ευρύτερο πλαίσιο·

- ζητεί ισχυρότερους δεσμούς μεταξύ της πολιτικής συνοχής και της εδαφικής ατζέντας σε όλα τα στάδια προγραμματισμού, υλοποίησης και παρακολούθησης των προγραμμάτων, επισημαίνει δε τη σημαντική ανάγκη να ξεπεραστεί ο τρέχων γεωγραφικός και τομεακός διαχωρισμός των κονδυλίων της ΕΕ.

- εξακολουθεί να υποστηρίζει την ιδέα ότι η εδαφική ατζέντα μετά το 2020 δεν θα πρέπει να είναι ένα εντελώς νέο έγγραφο, δεδομένου ότι η τρέχουσα εδαφική ατζέντα 2020 εξακολουθεί να ισχύει σε μείζονες πτυχές·

- προτείνει να καθιερωθεί μηχανισμός για την ταχεία επικαιροποίηση της εδαφικής ατζέντας μετά το 2020 με στόχο την ταχεία ανταπόκριση στις νέες και αναδυόμενες προκλήσεις που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν την εδαφική ατζέντα μετά το 2020, χωρίς να απαιτείται πλήρης αναθεώρηση ολόκληρου του εγγράφου·

- ζητεί υποχρεωτική διάθεση ποσού ύψους 8% για την ΤΑΠΤΚ (Τοπική Ανάπτυξη με Πρωτοβουλία Τοπικών Κοινοτήτων) από όλα τα ΕΔΕΤ( Ευρωπαϊκά Διαρθρωτικά και Επενδυτικά Ταμεία) και το ΕΓΤΑΑ (Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης)προς πλήρη αξιοποίηση του δυναμικού του μέσου και των συνεργειών διαφόρων ταμείων για ολοκληρωμένη τοπική ανάπτυξη·

- επικροτεί το έργο που επιτελούν η ΕτΠ (Επιτροπή των Περιφερειών) και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προκειμένου η ΤΑΠΤΚ να συνεχίσει να συμπεριλαμβάνει το ΕΓΤΑΑ και για την περίοδο 2021-2027·

- ζητεί τη θέσπιση κανονισμού για την ΤΑΠΤΚ σε επίπεδο ΕΕ, ο οποίος θα ορίζει ενιαίο σύνολο κανόνων για όλα τα ΕΔΕΤ προκειμένου να μειωθεί η τεράστια γραφειοκρατική επιβάρυνση και ο κανονιστικός υπερθεματισμός·

- προτείνει στην Επιτροπή να δημιουργήσει μονάδα υποστήριξης της ΤΑΠΤΚ σε επίπεδο ΕΕ προς στήριξη της επικοινωνίας, της δημιουργίας ικανοτήτων, της δικτύωσης και της διακρατικής συνεργασίας όλων των ΟΤΔ σε όλα τα ταμεία·

- προτείνει να υποστηριχθεί περισσότερο η ΤΑΠΤΚ από πολλά ταμεία, για παράδειγμα μέσω υψηλότερου ποσοστού συγχρηματοδότησης.

Η βιώσιμη διαχείριση του νερού 6ος στόχος της Ατζέντας 2030

Άποψη της Παραλίμνης που υδρεύει την Χαλκίδα.

Του Δημήτρη Κατσούλη

Πρόσφατα, η κατά άλλους ατυχής, κατά άλλους ιδεολογικά συνεπής δήλωση μεγαλοσχήμονα δημοσιογράφου και κυβερνητικού βουλευτή για την διαχείριση του νερού που ενδεχομένως εκφράζει προσδοκίες ιδιωτικοποίησης ενός κορυφαίου κοινωνικού αγαθού, προβλημάτισε και ανησύχησε πολίτες και νοικοκυριά.

Ανάλογη ανησυχία και προβληματισμός ίσως είναι φρόνιμο να εκδηλωθεί για την πραγματική κατάσταση των υδατικών αποθεμάτων στον πλανήτη, την Ευρώπη, την χώρα και τον τόπο μας, για την επάρκεια, τη βιωσιμότητα, την ποιότητα, την υγεία των διαθέσιμων υδατικών πόρων και προπαντός εκείνων που χρειάζονται για την ανθρώπινη χρήση, την γεωργική και παραγωγική χρήση.

Οι στόχοι της Ατζέντας 2030 του Ο.Η.Ε. για τη βιώσιμη διαχείριση του νερού που παρατίθενται στην συνέχεια -με αφαίρεση των στόχων που έχουν αναφορά σε άλλες Ηπείρους και σε χώρες των οποίων ο πληθυσμός δεν έχει κατακτήσει το επίπεδο υγιεινής διαβίωσης των λεγομένων προηγμένων χωρών, όπου εκεί οι στόχοι είναι ακόμη πιο ακραία επιτακτικοί- πρέπει να γίνουν αντικείμενο εκπόνησης τοπικών, περιφερειακών προγραμμάτων και εθνικής πολιτικής με συγκεκριμένο σχέδιο ανά στόχο και χρονοδιάγραμμα, δεδομένου ότι απέχουμε μόνο μία δεκαετία από τον ορίζοντα του 2030.

Δασωμένοι αγροί: Μια προσέγγιση από Δασολόγο της Δασικής πράξης

Αναδημοσίευση από: https://dasarxeio.com/

Ηλίας Καπράλος

Δασολόγος

Από την στιγμή που ο αρχαίος άνθρωπος σταμάτησε να είναι τροφοκυνηγός και εγκαταστάθηκε μόνιμα σε κάποια τοποθεσία άρχισε να καλλιεργεί την γη εκχερσώνοντας – καταστρέφοντας κυρίως την δασική βλάστηση. Έτσι δημιουργήθηκαν οι γεωργικές εκτάσεις και τα βοσκοτόπια προσφέροντας τροφή στον άνθρωπο. Όταν η επιφάνεια της γης λόγω της καλλιέργειας και της διάβρωσης έχανε την παραγωγικότητα της αυτή εγκαταλειπόταν και ο άνθρωπος προχωρούσε σε νέες παραπλήσιες εκχερσώσεις. Στις εγκαταλειμμένες εκτάσεις με την πάροδο του χρόνου εγκαθίστατο και πάλι η δασική βλάστηση άλλοτε αργά και άλλοτε πιο γρήγορα και αυτό εξαρτιόταν από τις εδαφικές – κλιματικές συνθήκες, το υψόμετρο, το γεωγραφικό πλάτος κλπ της περιοχής.

Εξυπακούεται ότι εκεί που το έδαφος ήταν βαθύ γόνιμο και εμπλουτιζόταν, με τεχνητό (λιπάσματα ) ή φυσικό (προσχώσεις ) τρόπο, με θρεπτικά για τα φυτά στοιχεία η καλλιέργεια συνεχίζεται ακόμη και μέχρι σήμερα.

Κατά συνέπεια όταν οι αγροτικές εκτάσεις εγκαταλείπονται για οποιονδήποτε λόγο ( κλίση εδάφους, διάβρωση, μετανάστευση ανθρώπου κλπ) η δασική βλάστηση νομοτελειακά επανέρχεται και ανακαταλαμβάνει τις εκτάσεις, που αφαιρέθηκαν από το φυσικό περιβάλλον, άλλοτε γρήγορα και άλλοτε πιο αργά ανάλογα με την περιοχή και τις εδαφολογικές και κλιματικές συνθήκες.

Η διαδικασία ανακατάληψης και οι διαδοχικές φάσεις εγκατάστασης της δασικής βλάστησης έχω την αίσθηση ότι δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άγραφος νόμος που να θεσπίζει ότι ο άνθρωπος εκχερσωτής – καταπατητής του φυσικού περιβάλλοντος αποκτά και την “κυριότητα”, που ανήκει σε αυτό, της επιφανείας της γης που εκχερσώθηκε.

Αντίθετα μπορώ να δεχθώ ότι αποκτά την προσωρινή “χρήση” για τον λόγο ότι και αυτός αποτελεί στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος. Εγκαταλείποντας ο εκχερσωτής – καταπατητής την αγροτική καλλιέργεια, βοσκή κλπ από την επιφάνεια της γης έχω την αίσθηση ότι αποποιείται την προσωρινή «χρήση’’ δηλαδή την επιστέφει πίσω στο φυσικό περιβάλλον.

Αναδημοσίευση από: https://dasarxeio.com/

Γράφει ο Ηλίας Καπράλος

Συν/χος Δασολόγος

(Πρώην Δασάρχης Λίμνης,

Δ/ντης Δασών στους Νομούς Ευβοίας, Φωκίδας, Βοιωτίας)

Χαλκίδα, Ιούνιος 1998

Ας ελπίσουμε ότι φέτος το καλοκαίρι δεν θα έχουμε, κυρίως στην Βόρεια Εύβοια, πολλές και μεγάλες πυρκαγιές υπαίθρου. Γιατί τουλάχιστον μικρές και λίγες σίγουρα θα υπάρξουν. Και τούτο γιατί το «πύρ» αποτελεί κύριο παράγοντα των οικολογικών συστημάτων της Βορείου Ευβοίας. Η δε μακροχρόνια επίδρασή του σε αυτά έχει ως αποτέλεσμα την προσαρμογή των οικολογικών συστημάτων με κύριο χαρακτηριστικό την εύκολη αναγέννηση τους μετά από πυρκαγιά εφ’ όσον βέβαια δεν υπάρξει ανθρώπινη επέμβαση με εκχέρσωση, βόσκηση κ.λπ.

Τρανό παράδειγμα αποτελεί η αναγέννηση της χαλεπίου πεύκης μετά από πυρκαγιά αφού οι περισσότεροι ώριμοι σπόροι που είναι κλεισμένοι στους κώνους δεν καίγονται, πέφτουν στο έδαφος μετά την πυρκαγιά και φυτρώνουν.

Ως πυρκαγιές υπαίθρου θεωρούμε αυτές που εξελίσσονται εκτός των αστικών περιοχών και κατακαίγουν δάση, δασικές εκτάσεις, χορτολιβαδικές εκτάσεις, αγροτικές καλλιέργειες, αγροτικές εκμεταλλεύσεις, κ.λπ. Οι πυρκαγιές αυτές έχουν μια εντελώς διαφορετική δυναμική από τις αστικές πυρκαγιές και εξαρτάται από τους εξής παράγοντες:

Α. Από την ύπαρξη μιας εστίας φωτιάς.

Β. Από την ποσότητα υγρασίας που περιέχουν τα καύσιμα της υπαίθρου και αυτό εξαρτάται ευθέως από την παρατεταμένη ανομβρία – ξηρασία και θερμοκρασία του καλοκαιριού.

Γ. Από την δομή και την σύνθεση της βλάστησης που καίγεται.

Δ. Και κυρίως από την ένταση και διεύθυνση του ανέμου που επικρατεί σε κάποια περιοχή και την δεδομένη στιγμή.

Αναδημοσίευση από: https://www.citybranding.gr/

Marc Pradel

Δημοσιεύθηκε στο Barcelona metropolis

Την μετάφραση επιμελήθηκε η Μαρία Βασιλάκη

Marc Pradel*

Μπροστά στις νεοφιλελεύθερες φωνές στη μετά κρίση εποχή, που στοχεύουν να ενισχύσουν την ατομική ευθύνη, η κοινωνία των πολιτών οργανώθηκε για να δώσει μια συλλογική απάντηση στις συνέπειες της κρίσης. Η κοινωνική καινοτομία που έχει προκύψει σε πολλές πόλεις, συνεπάγεται μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στην παροχή ιδεών και πρωτοβουλιών για νέες κοινωνικές ανάγκες, στις οποίες τόσο το κράτος όσο και η αγορά έχουν σταματήσει να δίνουν προτεραιότητα.

Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007 και οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν στη συνέχεια έχουν επιφέρει δραματικές επιπτώσεις στις πόλεις και έχουν προκαλέσει την ανάγκη για νέες λύσεις στις αναδυόμενες κοινωνικές προκλήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, οι συζητήσεις για την κοινωνική καινοτομία έχουν ευδοκιμήσει στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου, προσελκύοντας την προσοχή της Δημόσιας Διοίκησης και μιας μερίδας του ιδιωτικού τομέα. Το άρθρο αυτό αναδεικνύει την ικανότητα των πολιτών για καινοτομία, οι οποίοι οργανώνονται ως κοινωνία πολιτών ή ως μέλη κοινωνικών κινημάτων στις πόλεις γενικότερα και ειδικότερα στις ισπανικές πόλεις. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ο κεντρικός ρόλος των Τοπικών Θεσμών, καθώς αυτοί είναι που καθιερώνουν δημιουργικούς δεσμούς με αυτούς τους πολίτες και αντιστρόφως.

«Κυβερνησιμότητα» και Δημοκρατία

Tου Δημήτρη Ι. Κατσούλη

Η εισαγωγή της απλής αναλογικής στην Αυτοδιοίκηση και η συνακόλουθη εκλογή Συμβουλίων στα οποία ο Δήμαρχος ή ο Περιφερειάρχης δεν διαθέτει την πλειοψηφία έφερε στο προσκήνιο την έννοια της «κυβερνησιμότητας», δηλαδή της δυνατότητας των ΟΤΑ να κυβερνηθούν. Η κυβερνησιμότητα προβλήθηκε ως «νομιμοποιημένο» αντίβαρο απέναντι στην «απονομιμοποιημένη» απλή αναλογική. Η πρόσφατη νομοθετική παρέμβαση της νέας Κυβέρνησης υπέρ της «κυβερνησιμότητας» των ΟΤΑ πέρασε ως ρεβάνς στην απλή αναλογική, ως πολιτικό απωθημένο. Στην μάχη των «απωθημένων» εξαρχής τάχθηκε κατά της απλής αναλογικής και ευλόγως υπέρ της «κυβερνησιμότητας» η ΚΕΔΕ και η ΕΝΠΕ.

Σε αυτή την διελκυστίνδα προφανώς ο κυρίαρχος συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων στο κεντρικό και τοπικό κράτος ίσως δεν επέτρεπε διαφορετική προσέγγιση.

Η προηγούμενη κυβέρνηση «έκαψε» την ορθή επιλογή της για την εισαγωγή της απλής αναλογικής με την ιδεοληπτική άρνησή της στη προσαρμογή του συστήματος διακυβέρνησης στα νέα δεδομένα που αναπόφευκτα θα πρόκυπταν στην σύνθεση των Συμβουλίων και εξαιτίας της ορθής επίσης επιλογής να εκλέγονται άμεσα ο Δήμαρχος και ο Περιφερειάρχης. Δεν πρέπει όμως να παραβλέπουμε ότι οι πρόνοιες του ν.4555/2018 επέτρεπαν την πλειοψηφία του Δημάρχου ή Περιφερειάρχη στις Επιτροπές. Συνεπώς η δυσαρμονία δεν θα είχε την έκταση που υπερβάλλοντας ισχυρίζονται οι μαχητές της «κυβερνησιμότητας».

Εν τούτοις, εκτός από τις κρίσιμες αλλαγές στο σύστημα διακυβέρνησης, αλλαγές που έτσι και αλλιώς είναι αναγκαίες, ανεξαρτήτως του εκλογικού συστήματος, ο νομοθέτης του Κλεισθένη 1 όφειλε να προνοήσει για την διαμόρφωση συνθηκών ομαλής διακυβέρνησης αφήνοντας στην άκρη τις ιδεοληψίες περί ανόθευτης και άδολης αναλογικής η οποία έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να εφαρμόζεται σε πολιτικοδιοικητικούς θεσμούς παρά μόνο στους συλλόγους και στα σωματεία.

Δημήτρης Ι. Κατσούλης

Η πρόσφατη καταστροφική πυρκαγιά στην Εύβοια ήταν η ευκαιρία να ξαναστηθεί το ίδιο σκηνικό του ανταγωνισμού των αρμοδίων και αναρμοδίων μπροστά στις φλόγες και πάνω στις στάχτες. Είναι πάντως παραδεκτό ότι η συχνότητα και η ένταση των πυρκαγιών στον τόπο μας και ειδικότερα από το τραγικό Αύγουστο του 207 και μετά έχουν συσσωρεύσει στις τοπικές αρχές αλλά και στους κατοίκους αρκετή και πάντοτε χρήσιμη εμπειρία έτσι ώστε μόνο η ένταση των καιρικών φαινομένων αλλά και η ετοιμότητα και επάρκεια του συγκεντρωτικά διαχειριζόμενου κρατικού μηχανισμού μπορεί ίσως να προδώσει ή να μειώσει.

Αυτή την εμπειρία οφείλουν οι τοπικές αρχές και ιδίως η Αυτοδιοίκηση του νομού να την ενισχύουν, να την οργανώνουν και κυρίως να την αναβαθμίζουν. Η ιστορία έχει δείξει ότι μία πυρκαγιά ιδίως σε συνθήκες ισχυρών ανέμων πρέπει να αντιμετωπίζεται τις πρώτες στιγμές. Μετά όλα γίνονται δύσκολα. Γιαυτό είναι φρόνιμο να προνοεί κανείς κυρίως προς δύο κατευθύνσεις: Πρόληψη με υποδομές πρόσβασης και υδροδότησης και Οργάνωση του Εθελοντισμού όχι μόνο για την κατάσβεση αλλά κυρίως για την περιφρούρηση των δασών. Σχέδια εκκένωσης οικισμών πρέπει να υπάρχουν όχι μόνο στο συρτάρι του Δήμαρχου αλλά και στην γνώση των κατοίκων. Όλα αυτά οργανώνονται στον «ανύποπτο χρόνο» πριν από την αντιπυρική περίοδο.

Το κυριότερο όμως είναι άλλο.

Giovanni Allegretti – Συμμετοχικός προϋπολογισμός: Αποφάσεις των πολιτών στον ‘πυρήνα’ της εξουσίας

Στη βάση τους, οι Συμμετοχικοί Προϋπολογισμοί στρέφουν τις αποφάσεις για τον προϋπολογισμό στους πολίτες που δέχονται την επίδρασή τους, δημιουργώντας δημόσια πεδία όπου οι πολίτες μπορούν να συζητούν και να ιεραρχούν όλες τις προτεραιότητες της πόλης (σπάνιο) ή να επιλέγουν κάποιες νέες επενδύσεις που επιδρούν σε ένα (μεγαλύτερο ή μικρότερο) ποσοστό του δημοτικού προϋπολογισμού. Οι Συμμετοχικοί Προϋπολογισμοί, όμως, μπορούν να έχουν μέλλον μόνο εάν προχωρήσουν πέρα από έναν ‘μινιμαλιστικό’ τυπικό ορισμό και μπορέσουν να αντιμετωπίσουν μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες προκλήσεις, λέει ο Giovani Allegretti.

Ο λεγόμενος ‘Συμμετοχικός Προϋπολογισμός’ (PB), που αποτελεί αντικείμενο πειραμάτων σε περισσότερες από 80 πόλεις στην Ευρώπη (και πρόσφατα στον Καναδά) είναι μια από τις πιθανές απαντήσεις στην αυξανόμενη αίσθηση πολιτικής δυσαρέσκειας που έπληξε τις δυτικές δημοκρατίες από τις αρχές της δεκαετίας του’90, και που στα συμπτώματά της συγκαταλέγονται οι ολιγάριθμες προεκλογικές συγκεντρώσεις, οι πτωτικοί αριθμοί των κομματικών μελών και η αυξανόμενη αποξένωση μεταξύ πολιτικών και πολιτών.

Την ώρα που η επικράτηση μιας νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας είχε ως αποτέλεσμα μια μεγαλύτερη έμφαση στην ιδιωτικοποίηση, την κατάργηση των κανονισμών και τις δυνάμεις της αγοράς, ορισμένες τοπικές κυβερνήσεις (θεωρώντας καθήκον τους να αποτελούν προνομιακό χώρο για ‘πειραματισμό’ σε νέα μονοπάτια) προσπάθησαν να ανταποκριθούν στα αιτήματα των πολιτών, τις πιέσεις του ανταγωνισμού και την ανάγκη μιας γραφειοκρατικής μεταρρύθμισης, αυξάνοντας τη συμμετοχή των πολιτών στη διακυβέρνηση.

Μια απόπειρα ορισμού

Συζητώντας για τη δημιουργική βιομηχανία

https://www.citybranding.gr/

#Γιώργος Σάρλης, Πολιτιστικός διαχειριστής MSc

#Ανδρέας Τσιλίρας, Πολιτιστικός διαχειριστής MSc

Συνιδρυτές Mosaic ΚΟΙΝΣΕΠ

Η πολιτιστική και δημιουργική βιομηχανία δεν μπορεί πια να θεωρείται κάτι καινούριο στην Ελλάδα. Έχουν περάσει δεκατρία χρόνια από τότε που ο όρος πρωτοαναφέρθηκε σε επίσημο έγγραφο (άρθρο 4 του Ν. 3520/2006 «Κύρωση της Σύμβασης για την προστασία και την προώθηση της πολυμορφίας των πολιτιστικών εκφράσεων»), το υπουργείο Πολιτισμού έχει από το 2016 την πρώτη ολοκληρωμένη μελέτη του κλάδου*, ενώ αυτή την περίοδο υλοποιούνται ευρωπαϊκά, διακρατικά και άλλα έργα, καθώς και προγράμματα ΕΣΠΑ που απευθύνονται αποκλειστικά ή κατά μεγάλο μέρος στον συγκεκριμένο τομέα. Τότε γιατί ακόμα δυσκολευόμαστε να συζητήσουμε τον όρο και να μπούμε στην ουσία του;

Έχοντας αναλάβει (για λογαριασμό της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και του Επιμελητηρίου Αχαΐας) μαζί με μια ευρεία ομάδα επιστημόνων, την πρώτη ολοκληρωμένη μελέτη χαρτογράφησης και διάγνωσης αναγκών του κλάδου των δημιουργικών και πολιτιστικών βιομηχανιών στη Δυτική Ελλάδα, βρεθήκαμε από την αρχή μπροστά στην πρόκληση του πώς θα συνδιαλλαγούμε με μια υπαρκτή μεν κοινότητα, η οποία όμως ακόμα δεν έχει τη γνώση και την αίσθηση ότι ανήκει εκεί.

Ο τυπικός και κοινά αποδεκτός σε Ελλάδα και Ευρώπη ορισμός δεν επιτρέπει παρερμηνείες για το ποιοι εντάσσονται σε αυτή την, ευρεία αλλά συγκεκριμένη και πολύτιμη για την ευρωπαϊκή οικονομία, κατηγορία. Αφορά «όλες τις επιχειρήσεις παραγωγής εμπορεύσιμων αγαθών υψηλού αισθητικού ή συμβολικού χαρακτήρα που η χρήση τους αποσκοπεί στον ερεθισμό των βιωματικών αντιδράσεων του καταναλωτή. Το τελικό αγαθό ή υπηρεσία αποτελεί προϊόν πνευματικής ιδιοκτησίας και υπάγεται στη νομοθεσία περί προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων»*.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο Barcelona Metropolis.

Την μετάφραση επιμελήθηκε η Μαρία Βασιλάκη.

https://www.citybranding.gr/

Η υποδομή της πόλης προσφέρει σημαντικές νέες ευκαιρίες κέρδους και εξουσίας, γεγονός που τις καθιστά ιδιαίτερα επιθυμητές για ιδιωτικές πλατφόρμες όπως το Google, το Uber και το Baidu. Το τελικό αποτέλεσμα της ανάπτυξης των επιχειρηματικών μοντέλων που βασίζονται στην εξαγωγή δεδομένων είναι ένας αστικός χώρος που σχεδιάστηκε από και για τα δεδομένα και τα κέρδη των σημερινών μονοπωλίων πλατφόρμας. Η Βαρκελώνη, με το project DECODE, κάνει εντυπωσιακές προσπάθειες για να επανεξετάσει την έξυπνη πόλη από την πλευρά των πολιτών.

Το 2007 συνέβη ένα σημαντικό γεγονός: για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, περισσότερο από το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε αστικό χώρο. [1] Οι πόλεις έχουν γίνει το πρωταρχικό περιβάλλον της ανθρώπινης ύπαρξης, καθώς η μετανάστευση από αγροτικές περιοχές σε αστικές, έχει κερδίσει δυναμική σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η τάση συνοδεύεται από την άφιξη ενός νέου και ολοένα πιο κυρίαρχου επιχειρηματικού μοντέλου: την πλατφόρμα. Ενώ η πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας ήταν γεμάτη ελπίδες γύρω από τις ευκαιρίες που προσφέρει το Web 2.0 και η νέα σχέση του με τους χρήστες, τα επόμενα χρόνια το όνειρο ενός ανοιχτού διαδικτύου περιορίζεται όλο και περισσότερο στις ιδιωτικοποιημένες πλατφόρμες.

Δημοκρατία ή Facebook ;

Γράφειο ο Παύλος Τσίμας

αναδημοσίευση από:www.huffingtonpost.gr 05/03/2019

«Πριν από την εποχή του digital και του video, κάποιον σαν τον Ντόναλντ Τραμπ θα ήταν αδύνατον να τον φανταστούμε καν». Ο Ρόμπερτ Κάπλαν, ο διάσημος αμερικανός συγγραφέας, απαντούσε στο Oικονομικό Φόρουμ των Δελφών σε μια ερώτηση για την σχέση ανάμεσα στο νέο, ψηφιακό τοπίο ενημέρωσης και επικοινωνίας των ανθρώπων και στην κρίση της φιλελεύθερης δημοκρατίας στον κόσμο.

Στους Δελφούς, όπως και σε κάθε ανάλογη συνάντηση οπουδήποτε αυτόν τον καιρό, δύο είναι τα ερωτήματα που κυριάρχησαν στις συζητήσεις:

– Κινδυνεύει στ’ αλήθεια η Ευρώπη (και η δημοκρατία) από την άνοδο του αντι-ευρωπαϊκού εθνικισμού και του προστατευτισμού;

– Και είναι η εκρηξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης συνδεδεμένη με την άνοδο του αυταρχικού λαϊκισμού;

Στην πραγματικότητα, είχε πει σ ένα άλλο φόρουμ ο πολύς Φράνσις Φουκουγιάμα, τα δύο ερωτήματα συνδέονται στενά μεταξύ τους. Γιατί μόνον η Ευρώπη έχει την θεσμική δύναμη και την δυνατότητα να θέσει το facebook και τις άλλες μεγάλες πλατφόρμες υπό δημοκρατικό έλεγχο. Αν η Ευρώπη αδυνατίσει τόσο, ώστε να μην μπορεί (η να μην θέλει) να το κάνει, δεν υπάρχει κανείς άλλος να το κάνει στην θέση της.

Είναι ενδεικτικό: Ο Φουκουγιάμα διευθύνει στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Στάνφορντ ένα πρόγραμμα με τίτλο «Δημοκρατία και Ιντερνετ».

Μόνον οι δικτατορίες θεωρούν την ασφάλεια πιο σημαντική από τα ανθρώπινα δικαιώματα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – ΑΠΕ /Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2019,

O δήμαρχος του Παλέρμο, Λεολούκα Ορλάντο, δεν εννοεί να κάνει πίσω. Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ καθιστά σαφές ότι θεωρεί αντισυνταγματικό τον νέο νόμο για την ασφάλεια και δηλώνει αποφασισμένος να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο και των ασυνόδευτων ανήλικων. Μια γραμμή η οποία είναι σε ευθεία σύγκρουση με τις δηλώσεις και την πολιτική και τις κινήσεις του γραμματέα της Λέγκα και υπουργού Εσωτερικών της Ιταλίας, Ματέο Σαλβίνι.

Πιστεύω ότι μερικοί από τους κανόνες του "διατάγματος για την ασφάλεια" του Ματέο Σαλβίνι, παραβιάζουν το Σύνταγμα, τις διεθνείς συνθήκες και την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αναφέρει ο Λεολούκα Ορλάντο τονίζοντας πως «μόνον οι δικτατορίες θεωρούν την ασφάλεια πιο σημαντική από τα ανθρώπινα δικαιώματα».

Για την περιπέτεια των μεταναστών του Sea Eye και του Sea Watch, αναφέρει πως «μπορούμε να μιλήσουμε για ύβρη. Πιστεύω ότι η κυβέρνηση, με την στάση της, δεν προσέβαλε μόνον τους μετανάστες, αλλά, πρώτα απ΄όλα, τους Ιταλούς. Προσβάλλει την παράδοση υποδοχής και φιλοξενίας που χαρακτηρίζει τους Ιταλούς και τις πόλεις μας».

Πιο αναλυτικά, ο δήμαρχος της πρωτεύουσας της Σικελίας εξηγεί το όλο σκεπτικό του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και υπογραμμίζει:

Βραβεύεται η Συλλογική Προσπάθεια του Αγροτικού Συνεταιρισµού Ροβιών.

Πηγή: https://www.agronews.gr/

Ο ελαιώνας των Ροβιών δηµιουργήθηκε από τον Αντώνη Παπαδόπουλο, έναν άνθρωπο που λάτρευε το δέντρο - σήµα κατατεθέν της Μεσογείου και επεκτείνεται από την παραλία µέχρι τους πρόποδες των γύρω βουνών, Καβαλάρη και Τελέθριον.

Τον ελαιώνα αυτό, που καλύπτει περίπου 3.500 στρέµµατα και 70.000 ελαιόδεντρα, παραχώρησε στους εργαζόµενους σε αυτόν η κόρη του Αντώνη Παπαδόπουλου Άννα, ενώ οι εγκαταστάσεις επεξεργασίας της ελιάς παραχωρήθηκαν στον Αγροτικό Συνεταιρισµό Ροβιών, ο οποίος ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1981 και µέχρι σήµερα, κύρια δραστηριότητά του είναι η συγκέντρωση, επεξεργασία, συσκευασία και εµπορία της παραγωγής του ελαιώνα σε επιτραπέζιες ελιές. Τα 130 µέλη του, στα οποία µοιράστηκε ο αρχικός ελαιώνας σε τεµάχια 50 ως 100 στρεµµάτων, εφαρµόζουν βιολογικές πρακτικές καλλιέργειας, µε τους τελευταίους Ροβιώτες παραγωγούς να εγκαταλείπουν το 2011 τη συµβατική φύτευση.

Αυτό που ξεχωρίζει το συνεταιρισµό Ροβιών, είναι αφενός η ρηξικέλευθη σκέψη σε ό,τι αφορά τις καλλιεργητικές τακτικές των αγροτών και αφετέρου το συλλογικό πνεύµα που χαρακτηρίζει τα µέλη του, µε το οποίο κατάφεραν να προσδώσουν υπεραξία στον τόπο και το προϊόν τους και να αποκτήσουν εξαγωγικό προσανατολισµό.

Ηγέτης αυτής της προσπάθειας είναι ο Νίκος Βαλλής (φωτογραφία), ο οποίος θεωρεί πως η ολοκληρωµένη διαχείριση της γεωργικής παραγωγής είναι η ισόρροπη µέριµνα για το περιβάλλον και για την ποιότητα των προϊόντων. Περιβάλλον όµως, σύµφωνα µε τον πρόεδρο και πυρηνικό µηχανικό, δεν είναι µόνο η φύση, αλλά για τους παραγωγούς είναι και το εργασιακό περιβάλλον, για τους δε καταναλωτές τα τρόφιµα, που πρέπει να είναι απολύτως ασφαλή.

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2019

Διαβάσεις, ευαισθησίες και οδική ασφάλεια…

Μια ματιά στο θέμα από τη σκοπιά της Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας

Μαρία Σίτη.

Αγρ. Τοπογράφος Μηχανικός ΕΜΠ – Συγκοινωνιολόγος, MSc Πολεοδόμος.

Αναδημοσίευση από https://www.citybranding.gr/

Είναι γνωστό ότι μια πόλη αποτελείται από οικοδομικά τετράγωνα και δρόμους. Και τα μεν και οι δε είναι τόποι ζωής για την πόλη, με τη διαφορά ότι οι δρόμοι έχουν μια ιδιαίτερη αξία ως υπόβαθρο της κοινωνικής λειτουργίας της, ως δημόσιοι χώροι, τόποι συλλογικής ζωής και επικοινωνίας.

Όσο η κυκλοφορία των οχημάτων δεν ήταν επικίνδυνη για τον πεζό, τα πράγματα ήταν έτσι. Όταν οχήματα και ταχύτητες άρχισαν να αυξάνουν τότε οι δρόμοι από ενοποιητικά στοιχεία μετατράπηκαν σε φράγματα που τεμάχισαν την αστική επιφάνεια και αποθάρρυναν το περπάτημα, το ποδήλατο και τα άλλα ήπια μέσα.

Εφευρέθηκαν έτσι τα πεζοδρόμια και μαζί με αυτά και οι διαβάσεις. Πεζοδρόμια και διαβάσεις πρέπει να αποτελούν ενιαία υποδομή- διαδρομή για τον πεζό. Εκεί όπου τα πεζοδρόμια, χάρις κυρίως στο πλάτος τους, μπορούν να παίξουν το ρόλο τους, εκεί συνοδεύονται και από πλήρες δίκτυο διαβάσεων. Εκεί όπου τα πεζοδρόμια είναι δήθεν, ανάλογα υστερούν ή ακόμη και απουσιάζουν οι διαβάσεις.

Τα πεζοδρόμια είναι λοιπόν καταφύγια για τον πεζό, ο δε σκοπός των διαβάσεων είναι να εξασφαλίζουν με κάποια ασφάλεια την επικοινωνία μεταξύ των απέναντι πεζοδρομίων και να ειδοποιούν τον οδηγό να σταματά αντιλαμβανόμενος ότι θα διασχίσει ένα πολύ διαφορετικό τμήμα δρόμου όπου προτεραιότητα έχει ο πεζός.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια, οι διαβάσεις προσελκύουν την προσοχή και αναγνωρίζονται ως αιχμή του δόρατος των ασκούμενων πολιτικών βιώσιμης κινητικότητας.