Εργασία που δημιουργεί αξία. Εδώ είναι η πραγματική φάση 2

Άρθρο του Paolo Venturi, Διευθυντή της AICCON, που δημοσιεύτηκε στο Corriere Buone Notizie.

Ο διορισμός των μελών της ειδικής ομάδας που είναι υπεύθυνοι για τον προγραμματισμό της πολυαναμενόμενης «φάσης 2» μας επαναφέρει στο μέλλον και ανοίγει μια νέα φάση: μια σεζόν  κατά κάποιο τρόπο πολύ πιο περίπλοκη από την προηγούμενη. Για ορισμένους "η μετάβαση" πρέπει να είναι σύντομη και προδρομική σε ένα γρήγορο άνοιγμα (αυτή είναι η θέση εκείνων που βλέπουν καθαρά το φως στο κάτω μέρος της σήραγγας), για άλλους, η μετάβαση θα είναι μακρά και θα απαιτήσει λύσεις που θα ρυθμίσουν ριζικά τη δική μας συνύπαρξη (αυτή είναι η θέση εκείνων προτείνουν να εφοδιάσουμε τη σήραγγα).

Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποια είναι η καλύτερη στρατηγική, αλλά δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε την εξαιρετική φύση της στιγμής, ενός σοκ που δεν είχαμε υπολογίσει, αλλά στο οποίο συμβάλλαμε να δημιουργηθεί: όπως υπενθύμισε ο Πάπας Φραγκίσκος: «νομίζαμε ότι θα παραμείναμε υγιείς σε έναν άρρωστο κόσμο ". Για αυτόν τον λόγο, οι επιλογές που συνδέονται με αυτήν τη νέα φάση φέρουν μέσα τους την ευθύνη της οικοδόμησης μιας «μετασχηματισμένης ομαλότητας» παρά να στοχεύσουν στην επιστροφή στο «status quo».

Από πολλές πλευρές ακούμε "τίποτα δεν θα είναι το ίδιο όπως πριν", αλλά την ίδια στιγμή υπάρχουν πολλά σημάδια που υποδηλώνουν στο όνομα του "οφειλόμενου ρεαλισμού" (sic!) Προσπαθήστε να επαναλάβετε το υπάρχον. Ο σχεδιασμός ενός καλού μέλλοντος για όλους απαιτεί τη συνειδητοποίηση ότι το «κατά τη διάρκεια» της αυτής η φάση βιώνεται έντονα ως η αρχή του «μετά». Ο πραγματικός κίνδυνος σε αυτές τις καταστάσεις είναι στην πραγματικότητα να κάνουμε επιλογές που αναζητούν μόνο μια «δίκαιη» ισορροπία μεταξύ του νομιμοποιημένου  αιτήματος για «απελευθέρωση της αγοράς» και της «ασφάλειας των πολιτών».

Ωστόσο, με καλύτερη παρατήρηση, αυτές οι συνταγές δεν διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, καθώς το άθροισμα του κόστους (κοινωνικό ή οικονομικό) για την επίτευξή τους είναι ουσιαστικά το ίδιο, ο τρόπος με τον οποίο διανέμονται είναι διαφορετικός (σε μία περίπτωση για την οικονομία, στην περισσότερα για την υγεία).

Ο σχεδιασμός της «φάσης 2» δεν μπορεί σίγουρα να αγνοήσει κανόνες που εισάγουν περιορισμούς, αλλά δεν μπορεί να περιοριστεί στην πρόταση συνδυασμού λύσεων μεταξύ των συμφερόντων των εταιρειών και εκείνων της φροντίδας. Πρέπει να ξεπεράσουμε την παγίδα αυτών των «συμβιβασμών» και να ανοίξουμε ένα μετασχηματιστικό όραμα ικανό να υπερβεί τα όρια των επιλογών μας, δίνοντας περισσότερο χώρο στο κοινωνικό κεφάλαιο, το ανθρώπινο κεφάλαιο και στο κεφάλαιο της κοινότητας.

Ο ορισμός ενός απαραίτητου «πρωτοκόλλου» που καθορίζει τα επίπεδα ασφάλειας στο χώρο εργασίας, επομένως, δεν πρέπει απλώς να απαριθμεί τις διαδικασίες και τις απαιτήσεις, αλλά πρέπει να είναι μια ευκαιρία για τον επανασχεδιασμό νέων και πιο ευέλικτων οργανωτικών μοντέλων, βελτιώνοντας την αρμονία με τους χρόνους ζωής, χωρίς να θυσιάζουμε την παραγωγικότητα, πράγματι με σκοπό την αύξηση της.

Αντιμετωπίζουμε τη μεγαλύτερη επιχείρηση «διαχείρισης αλλαγών» στην ιστορία των οργανισμών και δεν μπορούμε να χάσουμε την ευκαιρία να κάνουμε τις επιχειρήσεις μας πιο «κοινωνικές και χωρίς αποκλεισμούς». Επομένως, χρειάζεται το θάρρος  καθώς και η  εξυπνάδα για να ξεπεράσουμε το μοντέλο της οργάνωσης της εργασίας που σχεδιάστηκε κατά τη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση.  Κυρίως επειδή η εργασία είναι μετασχηματιστική του ατόμου, η διαδικασία με την οποία παράγονται αγαθά και υπηρεσίες αποκτά ηθική αξία, δεν είναι κάτι ουδέτερο.

Με άλλα λόγια, ο χώρος εργασίας δεν είναι απλώς ο τόπος όπου ορισμένες εισροές μετατρέπονται σε εκροές, οι σχέσεις που ενεργοποιούνται δεν είναι μόνο διαδικασίες και κανόνες που μετριούνται από τα αποτελέσματα: η εργασία είναι στην πραγματικότητα ο τρόπος με τον οποίο σχηματίζεται (ή μεταμορφώνεται ) η προσωπικότητα του εργαζομένου

Δεν μπορεί να υπάρξει «ασφάλεια χωρίς θεραπεία ». Μια μεταμορφωμένη ομαλότητα πρέπει να βασίζεται σε μια ανανεωμένη αίσθηση εργασίας και μια σκόπιμα πιο κοινωνική οικονομία. Όπως μας διδάσκουν οι εμπειρίες αυτών των ημερών, τα κίνητρα είναι το κύριο κλειδί για τη δημιουργία αξίας. Η σιωπηρή γνώση είναι ο πιο σχετικός πόρος για ανταγωνισμό και καινοτομία.

Γνωρίζουμε καλά ότι οι χώροι εργασίας, οι διατάξεις των χώρων πολιτισμού και ο σχεδιασμός των προσωπικών υπηρεσιών θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν , αλλά χρειάζεται μια νέα γραμματική, σίγουρα όχι εκείνη που έχει την αποτελεσματικότητα ως ηθική της.

Η πρόκληση είναι η «αύξηση» της παραγωγικότητας αυξάνοντας το ποσοστό ευτυχίας των ανθρώπων. Στην «μετα-κορανοϊό» εποχή, η οικονομία, η ευημερία και ο πολιτισμός πρέπει να επαναπροσδιοριστούν, μέσω πολιτικών και στρατηγικών που καλλιεργούν συγκλίνουσες διαδρομές από την αρχή. Είναι απαραίτητο να είμαστε σοβαροί, δεν αρκεί πλέον να μετράμε το "Καλό" της παραγόμενης αξίας, ήρθε η ώρα να δώσουμε Αξία στο "Καλό" που θέλουμε να δημιουργήσουμε

Πηγή: Καλά νέα - Corriere della Sera