Ο αιρετός ηγέτης πρέπει να στέκεται απέναντι στα αντιδραστικά και φοβικά σύνδρομα της τοπικής κοινωνίας.

Το φαινόμενο της  πυροδότησης αντιδράσεων στις τοπικές κοινωνίες άλλοτε γιατί πρόκειται να εγκατασταθούν μονάδες επεξεργασίας ή σταθμοί μεταφοράς απορριμμάτων, άλλοτε γιατί πρόκειται να εγκατασταθεί κέντρο φιλοξενίας ή έστω και φύλαξης μεταναστών ή προσφύγων, άλλοτε γιατί εκφράζονται φοβικά και απάνθρωπα σύνδρομα απέναντι σε μειονότητες ή κοινωνικά ευαίσθητες ομάδες ή σε ομάδες με ειδικές ανάγκες και δεξιότητες, διαμορφώνει μία εικόνα έντονης αντιδραστικότητας, φοβικής εξέγερσης, ξενοφοβίας και ρατσισμού. Από τα απορρίμματα που παράγουν και οι ίδιες οι «ξεσηκωμένες» τοπικές κοινωνίες  έως και τις ανέστιες ψυχές των προσφύγων ή παιδιά που χρήζουν ειδικής αγωγής, όλα τα αντιμετωπίζουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, την άρνηση, τον φόβο, την οργή!!! Υπάρχουν ασφαλώς και οι εξαιρέσεις που θυμίζουν ότι η ανεκτικότητα και η φιλοξενία ήταν αρετές κάποτε των Ελλήνων που κατοικούσαν σε αυτή την χώρα. Το παράδειγμα των κατοίκων των ακριτικών νησιών μας και ιδίως της Λέσβου, της Τήλου και όχι μόνο είναι εξαιρετικό αλλά μας γεμίζει υπερηφάνεια και θαυμασμό.

Κοντά στις αντιδραστικές τοπικές κοινωνίες συντάσσονται κατά κανόνα οι αιρετοί ηγέτες τους. Άλλοι από αυτούς δεν κατανοούν την φοβική ανασφάλεια ως κίνδυνο και ντροπή, την πιστεύουν ακόμη και όταν την κρύβουν σε «δήθεν προοδευτικότητες» άλλοι  δεν τολμούν να έρθουν αντιμέτωποι με τα πιο αντιδραστικά, ρατσιστικά και εντέλει φασιστικά αντανακλαστικά της τοπικής τους κοινωνίας. Προτιμούν να μην σταθούν απέναντι στον πολιτισμικό κατήφορο των συμπολιτών τους γιατί  τους αποδέχονται ως «πελάτες» και όχι ως πολίτες και ο «πελάτης έχει πάντοτε δίκιο».

Ο ρόλος όμως του αιρετού είναι να είναι ηγέτης που οδηγεί την τοπική κοινωνία και όχι «νουντούκα» και «υποχείριο» της αντιδραστικής ανασφάλειας και του σκοταδιστικού συντηρητισμού της.

Συνεπώς οι αιρετοί ηγέτες πρέπει να είναι ικανοί και έτοιμοι να συγκρουστούν με το κομμάτι εκείνο της τοπικής κοινωνίας που τραβάει το σκοινί προς την οπισθοδρόμηση, να ενθαρρύνουν την πλειοψηφία της κοινωνίας για να ανακτήσει την ψυχραιμία και την αυτοπεποίθησή της και να την πείσουν να  σκέφτεται και να δρα προοδευτικά μένοντας επίμονη σε αξίες όπως η αλληλεγγύη, η ανεκτικότητα, η φιλοξενία, η βιώσιμη ανάπτυξη. Πέραν του καθαρού πολιτικού λόγου και της επιμονής στις αξίες αυτές ο αιρετός πρέπει να εξαντλεί όλα τα μέσα και της διαδικασίες διαβούλευσης και διαλόγου με τους πολίτες και τις επιμέρους κοινωνικές ομάδες. Δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από τον διάλογο και τη διαβούλευση, αλλά όταν πρέπει να πάρει απόφαση να την παίρνει χωρίς να ταλαντεύεται ανάμεσα στο πολιτικό κόστος και στο πρόσκαιρο πολιτικό όφελος. Η επιβράβευση θάρθει στην ώρα της ακόμη και όταν δεν είναι διατυπωμένη στην κάλπη. Έρχεται η ώρα που η ιστορία δικαιώνει όσους αντιτάχθηκαν στον συλλογικό φόβο και οδήγησαν  τις τοπικές κοινωνίες σε προοδευτικούς δρόμους. Αλίμονο στους δειλούς που δεν τόλμησαν.