Η βιώσιμη διαχείριση του νερού 6ος στόχος της Ατζέντας 2030

Άποψη της Παραλίμνης που υδρεύει την Χαλκίδα.

Του Δημήτρη Κατσούλη

Πρόσφατα, η κατά άλλους ατυχής, κατά άλλους ιδεολογικά συνεπής δήλωση μεγαλοσχήμονα δημοσιογράφου και κυβερνητικού βουλευτή για την διαχείριση του νερού που ενδεχομένως εκφράζει προσδοκίες ιδιωτικοποίησης ενός κορυφαίου κοινωνικού αγαθού, προβλημάτισε και ανησύχησε πολίτες και νοικοκυριά.

Ανάλογη ανησυχία και προβληματισμός ίσως είναι φρόνιμο να εκδηλωθεί για την πραγματική κατάσταση των υδατικών αποθεμάτων στον πλανήτη, την Ευρώπη, την χώρα και τον τόπο μας, για την επάρκεια, τη βιωσιμότητα, την ποιότητα, την υγεία των διαθέσιμων υδατικών πόρων και προπαντός εκείνων που χρειάζονται για την ανθρώπινη χρήση, την γεωργική και παραγωγική χρήση.

Οι στόχοι της Ατζέντας 2030 του Ο.Η.Ε. για τη βιώσιμη διαχείριση του νερού που παρατίθενται στην συνέχεια -με αφαίρεση των στόχων που έχουν αναφορά σε άλλες Ηπείρους και σε χώρες των οποίων ο πληθυσμός δεν έχει κατακτήσει το επίπεδο υγιεινής διαβίωσης των λεγομένων προηγμένων χωρών, όπου εκεί οι στόχοι είναι ακόμη πιο ακραία επιτακτικοί- πρέπει να γίνουν αντικείμενο εκπόνησης τοπικών, περιφερειακών προγραμμάτων και εθνικής πολιτικής με συγκεκριμένο σχέδιο ανά στόχο και χρονοδιάγραμμα, δεδομένου ότι απέχουμε μόνο μία δεκαετία από τον ορίζοντα του 2030.

Δασωμένοι αγροί: Μια προσέγγιση από Δασολόγο της Δασικής πράξης

Αναδημοσίευση από: https://dasarxeio.com/

Ηλίας Καπράλος

Δασολόγος

Από την στιγμή που ο αρχαίος άνθρωπος σταμάτησε να είναι τροφοκυνηγός και εγκαταστάθηκε μόνιμα σε κάποια τοποθεσία άρχισε να καλλιεργεί την γη εκχερσώνοντας – καταστρέφοντας κυρίως την δασική βλάστηση. Έτσι δημιουργήθηκαν οι γεωργικές εκτάσεις και τα βοσκοτόπια προσφέροντας τροφή στον άνθρωπο. Όταν η επιφάνεια της γης λόγω της καλλιέργειας και της διάβρωσης έχανε την παραγωγικότητα της αυτή εγκαταλειπόταν και ο άνθρωπος προχωρούσε σε νέες παραπλήσιες εκχερσώσεις. Στις εγκαταλειμμένες εκτάσεις με την πάροδο του χρόνου εγκαθίστατο και πάλι η δασική βλάστηση άλλοτε αργά και άλλοτε πιο γρήγορα και αυτό εξαρτιόταν από τις εδαφικές – κλιματικές συνθήκες, το υψόμετρο, το γεωγραφικό πλάτος κλπ της περιοχής.

Εξυπακούεται ότι εκεί που το έδαφος ήταν βαθύ γόνιμο και εμπλουτιζόταν, με τεχνητό (λιπάσματα ) ή φυσικό (προσχώσεις ) τρόπο, με θρεπτικά για τα φυτά στοιχεία η καλλιέργεια συνεχίζεται ακόμη και μέχρι σήμερα.

Κατά συνέπεια όταν οι αγροτικές εκτάσεις εγκαταλείπονται για οποιονδήποτε λόγο ( κλίση εδάφους, διάβρωση, μετανάστευση ανθρώπου κλπ) η δασική βλάστηση νομοτελειακά επανέρχεται και ανακαταλαμβάνει τις εκτάσεις, που αφαιρέθηκαν από το φυσικό περιβάλλον, άλλοτε γρήγορα και άλλοτε πιο αργά ανάλογα με την περιοχή και τις εδαφολογικές και κλιματικές συνθήκες.

Η διαδικασία ανακατάληψης και οι διαδοχικές φάσεις εγκατάστασης της δασικής βλάστησης έχω την αίσθηση ότι δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άγραφος νόμος που να θεσπίζει ότι ο άνθρωπος εκχερσωτής – καταπατητής του φυσικού περιβάλλοντος αποκτά και την “κυριότητα”, που ανήκει σε αυτό, της επιφανείας της γης που εκχερσώθηκε.

Αντίθετα μπορώ να δεχθώ ότι αποκτά την προσωρινή “χρήση” για τον λόγο ότι και αυτός αποτελεί στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος. Εγκαταλείποντας ο εκχερσωτής – καταπατητής την αγροτική καλλιέργεια, βοσκή κλπ από την επιφάνεια της γης έχω την αίσθηση ότι αποποιείται την προσωρινή «χρήση’’ δηλαδή την επιστέφει πίσω στο φυσικό περιβάλλον.

Φωτιές – Πυρκαγιές – Θεομηνίες

Αναδημοσίευση από: https://dasarxeio.com/ 

Γράφει ο Ηλίας Καπράλος

Συν/χος Δασολόγος

(Πρώην Δασάρχης Λίμνης,

Δ/ντης Δασών στους Νομούς Ευβοίας, Φωκίδας, Βοιωτίας)

Χαλκίδα, Ιούνιος 1998

Ας ελπίσουμε ότι φέτος το καλοκαίρι δεν θα έχουμε, κυρίως στην Βόρεια Εύβοια, πολλές και μεγάλες πυρκαγιές υπαίθρου. Γιατί τουλάχιστον μικρές και λίγες σίγουρα θα υπάρξουν. Και τούτο γιατί το «πύρ» αποτελεί κύριο παράγοντα των οικολογικών συστημάτων της Βορείου Ευβοίας. Η δε μακροχρόνια επίδρασή του σε αυτά έχει ως αποτέλεσμα την προσαρμογή των οικολογικών συστημάτων με κύριο χαρακτηριστικό την εύκολη αναγέννηση τους μετά από πυρκαγιά εφ’ όσον βέβαια δεν υπάρξει ανθρώπινη επέμβαση με εκχέρσωση, βόσκηση κ.λπ.

Τρανό παράδειγμα αποτελεί η αναγέννηση της χαλεπίου πεύκης μετά από πυρκαγιά αφού οι περισσότεροι ώριμοι σπόροι που είναι κλεισμένοι στους κώνους δεν καίγονται, πέφτουν στο έδαφος μετά την πυρκαγιά και φυτρώνουν.

Ως πυρκαγιές υπαίθρου θεωρούμε αυτές που εξελίσσονται εκτός των αστικών περιοχών και κατακαίγουν δάση, δασικές εκτάσεις, χορτολιβαδικές εκτάσεις, αγροτικές καλλιέργειες, αγροτικές εκμεταλλεύσεις, κ.λπ. Οι πυρκαγιές αυτές έχουν μια εντελώς διαφορετική δυναμική από τις αστικές πυρκαγιές και εξαρτάται από τους εξής παράγοντες:

Α. Από την ύπαρξη μιας εστίας φωτιάς.

Β. Από την ποσότητα υγρασίας που περιέχουν τα καύσιμα της υπαίθρου και αυτό εξαρτάται ευθέως από την παρατεταμένη ανομβρία – ξηρασία και θερμοκρασία του καλοκαιριού.

Γ. Από την δομή και την σύνθεση της βλάστησης που καίγεται.

Δ. Και κυρίως από την ένταση και διεύθυνση του ανέμου που επικρατεί σε κάποια περιοχή και την δεδομένη στιγμή.

Κοινωνική καινοτομία: Απαντήσεις από τους οργανωμένους πολίτες

Αναδημοσίευση από: https://www.citybranding.gr/

Marc Pradel

Δημοσιεύθηκε στο Barcelona metropolis

Την μετάφραση επιμελήθηκε η Μαρία Βασιλάκη

 

Marc Pradel*

Μπροστά στις  νεοφιλελεύθερες φωνές στη μετά  κρίση εποχή, που στοχεύουν να ενισχύσουν την ατομική ευθύνη, η κοινωνία των πολιτών οργανώθηκε για να δώσει μια συλλογική απάντηση στις συνέπειες της κρίσης. Η κοινωνική καινοτομία που έχει προκύψει σε πολλές πόλεις, συνεπάγεται μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στην παροχή ιδεών και πρωτοβουλιών για νέες κοινωνικές ανάγκες, στις οποίες τόσο το κράτος όσο και η αγορά έχουν σταματήσει να δίνουν προτεραιότητα.

Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007 και οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν στη συνέχεια έχουν επιφέρει δραματικές επιπτώσεις στις πόλεις και έχουν προκαλέσει την ανάγκη για νέες λύσεις στις αναδυόμενες κοινωνικές προκλήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, οι συζητήσεις για την κοινωνική καινοτομία έχουν ευδοκιμήσει στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου, προσελκύοντας την προσοχή της Δημόσιας Διοίκησης και μιας μερίδας του ιδιωτικού τομέα. Το άρθρο αυτό αναδεικνύει την ικανότητα των πολιτών για καινοτομία, οι οποίοι οργανώνονται ως κοινωνία πολιτών ή ως μέλη κοινωνικών κινημάτων στις πόλεις γενικότερα και ειδικότερα στις ισπανικές πόλεις. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ο κεντρικός ρόλος των Τοπικών Θεσμών, καθώς αυτοί είναι που καθιερώνουν δημιουργικούς δεσμούς με αυτούς τους πολίτες και αντιστρόφως.